Wiele przemawia za tym, że szczepienia ważne są nie tylko w przypadku dzieci, ale też osób dorosłych. Żyjemy dłużej, nie wszyscy dorośli mogli się zaszczepić przed chorobami zakaźnymi, bo kiedy byli dziećmi, nie było takich szczepionek, nie wszyscy chorowali na choroby zakaźne, przeciwko którym są obecnie szczepienia. Co więcej, są grupy zaszczepionych ludzi, u których odporność spada, a w przypadku niektórych szczepień po latach spada ich skuteczność – czytamy w pap.zdrowie.pl.
– Nikt nie twierdził, że szczepionki podawane w dzieciństwie działają do końca życia. To, że po latach wygasa odporność na chorobę u osób, które się na nią szczepiły, jest zjawiskiem naturalnym – powiedział „Rzeczpospolitej” dr Paweł Grzesiowski, pediatra i immunolog, sekretarz Zespołu Ekspertów do Spraw Programu Szczepień Ochronnych.
Ze stopniowym wygasaniem odporności mamy na pewno do czynienia w przypadku krztuśca, tężca, błonicy czy grypy. Na choroby te można zachorować wiele razy, a odporność poszczepienna może nie utrzymać się przez całe życie. Stąd rekomendacje, by szczepienia przeciwko tężcowi, błonicy i krztuścowi powtarzać co 5-10 lat, a szczepienia przeciwko grypie – co roku.
Warto też pamiętać, że szczepionki wchodziły do kalendarza szczepień obowiązkowych w różnym czasie, np. szczepienia na odrę w latach 70-tych . Jak pisaliśmy w „Rz”, ostatnie przypadki zachorowań na odrę w Polsce dotyczą m.in. osób z roczników 1974 – 77, kiedy dzieciom aplikowano tylko jedną dawkę szczepionki. Dopiero dzieci urodzone w 1978 r. dostały dwie dawki szczepionki, które, jak wynika z badań, w pełni zabezpieczają większość zaszczepionych przed zachorowaniem. – Jeżeli ktoś przyjął tylko jedną dawkę, może rozważyć ze swoim lekarzem pierwszego kontaktu podanie drugiej – mówi dr Iwona Paradowska-Stankiewicz, konsultant krajowa w dziedzinie epidemiologii.
Czytaj też: Kto powinien szczepić się przeciw odrze?
Grupy ryzyka: osoby chore i starsze
O ile wszystkie dzieci powinny być szczepione zgodnie z obowiązującym kalendarzem szczepień, o tyle w przypadku dorosłych wskazuje się na grupy szczególnego ryzyka, którym zaleca się dodatkowe szczepienia. Są to osoby narażone na kontakt z zarazkami ze względu na wykonywany zawód (np. lekarze, pielęgniarki, rolnicy, weterynarze, przedszkolanki), osoby przewlekle chore i po 65. roku życia.
