Obraz pochodzi z kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie. To jedno z niewielu dzieł pejzażowych wielkiego artysty. Arcydzieło Rembrandta powstałe w 1638 roku nawiązuje do przypowieści o miłosiernym Samarytaninie, opisanej w Ewangelii św. Łukasza. A jednocześnie mówi w sposób uniwersalny o ludzkiej kondycji.
Widoczny w prawym rogu obrazu miłosierny Samarytanin spieszy z pomocą napadniętemu, rannemu człowiekowi. Drogą na skraju lasu w karecie zaprzężonej w cztery konie podążą bogacz, którego nieszczęście cierpiącego człowieka wcale nie poruszyło.Minął go obojętnie, zapominając o miłosierdziu i miłości bliźniego.
Potężne dęby na pierwszym planie dzielą kompozycję na dwie części. Po lewej stronie rozciąga się rozległa równina, zamknięta w głębi wzgórzami i zabudowaniami orientalnego miasta. To zapewne biblijne Jerycho. Artysta dodał do kompozycji także rodzime elementy. Holenderska równina z wiatrakami sytuuje dzieło w tradycji pejzażowego malarstwa flamandzkiego. A wyrazistymi kontrastami światła i cienia podkreślił dramatyzm przedstawionej sceny.
„Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem” zakupiony został przez malarza Jana Piotra Norblina w Paryżu w 1774 roku i przywieziony przez niego do Polski. Następnie stał się własnością Czartoryskich. „Krajobraz” jest jednym z trzech obrazów Rembrandta w polskich zbiorach. Pozostałe dwa – „Dziewczyna w ramie obrazu” i „Uczony przy pulpicie” znajdują się na Zamku Królewskim w Warszawie.
Pokaz w Łazienkach dla publiczności czynny od 3 kwietnia do 5 maja.
