Po latach 90. przyszły dla aktora nieco chudsze czasy, nieobfitujące już w takim stopniu w pierwszoplanowe kreacje. Dziś powraca w autorskim stylu z nowym projektem. Na swoje barki wziął nie tylko główną rolę, ale również scenariusz, reżyserię i produkcję obrazu, nad którym pracował przez dwie dekady, a który stanowi adaptację bestsellerowej i wielokrotnie nagradzanej powieści kryminalnej Jonathana Lethema.
Lionel Essrog, bohater „Osieroconego Brooklynu", jest detektywem cierpiącym na zespół Tourette'a, choć w jego przypadku choroba nigdy nie została odpowiednio nazwana, mimo iż akcja rozgrywa się w latach 50. XX wieku, czyli już po zdiagnozowaniu przypadłości. Norton wciela się w postać z wyczuciem i empatią, nigdy nie przekraczając żadnej granicy w geście aktorskiej szarży. Gdy jego mentor i przyjaciel zarazem zostaje zamordowany w niejasnych okolicznościach, mężczyzna postanawia na własną rękę odnaleźć zabójcę, kierując się przy tym instynktem i intuicją. Przy okazji, jak nietrudno przewidzieć, odkrywa znacznie więcej; to, do czego dostęp był dotąd pilnie strzeżony. Wnet bowiem okazuje się, że nieplanowane uwikłanie w zbrodniczy proceder prowadzi do samego jądra ciemności, ulokowanego w nowojorskim ratuszu. Tam toczy się walka o władzę i wpływy, postępuje korupcja, a wszystko to dzieje się kosztem najsłabszych, najmniej uprzywilejowanych.
Rzadko spotyka się współcześnie fabuły w podobnym stopniu skomplikowane i zagmatwane, niemal wprost odwołujące się do takich klasyków filmu noir, jak choćby „Sokół maltański" (1941) Johna Hustona czy „Wielki sen" (1946) Howarda Hawksa; opowieści, w których nic nie jest proste, ani takie, jakie się wydaje. Utwór Nortona nie wpisuje się całkowicie w tę konwencję, choć tematycznie blisko mu do „Chinatown" (1974) Romana Polańskiego, w którym bohater także wikła się w intrygę polityczno-kryminalną, mającą na celu rozbudowę miasta kosztem tych najbardziej marginalizowanych, ludzi pochodzących z najniższych klas społecznych.
W „Osieroconym Brooklynie" silnie zsubiektywizowana narracja, na którą składają się impresjonistyczne wizje, oraz powolnie snuta opowieść spoza kadru przekształcają się w łamigłówkę niemal nie do rozwiązania, na co wpływ ma nie tylko mnogość elementów, ale również przypadłość bohatera. Paradoksalnie jednak syndrom, którym obarczony jest Lionel, objawiający się licznymi tikami oraz kompulsywnymi krzykami, wcale nie dyskwalifikuje go z zawodu agenta, tym bardziej że większość ciemnych typków z półświatka, z którymi ma na pieńku, nie traktuje go poważnie. Warto dodać, że ten aspekt mógłby generować sporą dozę suspensu, jednak reżyser zupełnie zaprzepaszcza tę szansę. Swoistym rewersem jego choroby jest ponadprzeciętna pamięć, dzięki której to, co robi, znajduje odpowiedni balans, a układane przezeń puzzle zaczynają wreszcie nabierać właściwego kształtu. Jednocześnie w ukończeniu dzieła przeszkadzają bohaterowi traumy z przeszłości – dzieciństwo spędzone w sierocińcu oraz niedawna wojna, która poraniła bliskich mu ludzi.
