Dzielnice budzą się powoli i w różnym tempie. Jeśli przyjmie się tydzień za jednostkę czasu, da się zaobserwować powtarzalny cykl życia miasta. Jego zmęczony, lecz niestrudzony oddech. Niecichnącą melodię tego organizmu.
Najbardziej odrealniona pora doby wypada między czwartą a piątą rano. Czuję się wtedy jak jeden z ostatnich ludzi na ziemi. Pojedyncze samochody szukają sensu swojej podróży, tego, co im go nada. Sposób jazdy nocnych maruderów jest inny niż w dzień, kiedy kierowcy pędzą w nerwowym rozgorączkowaniu, wciąż nie nadążając za swoimi zegarkami. Klakierzy na trasie wyścigu karier. Piewcy wielkiej, obfitej, życiodajnej stolicy. Lokalni i przyjezdni. Białe kołnierzyki, krawaciarze, karierowicze, frankowicze, słoiki, agenci ubezpieczeniowi, przedstawiciele handlowi, kurierzy, dostawcy. Smogiem Warszawy jest stres. Jej puls wybija sekundnik.