W polskiej fantastyce naukowej bardzo długo nie wypadało zajmować się przyszłym losem ojczyzny. Raz – bo ograniczenia cenzury nie pozwalały rozwinąć skrzydeł. Dwa – bo obowiązujący model tej literatury preferował kwestie techniki, wielkich wynalazków i odkryć naukowych, które odmienią oblicze cywilizacji. Ale najważniejszym powodem było chyba to, że pisarze fantaści podzielali przekonanie ogółu, iż komunizm, zanim upadnie, będzie gnił jeszcze ze 200 lat, a my razem z nim. Wszystko zmieniło się więc po 1989 r.
W ramach niepisanej umowy między autorami do rzadkości należało opiewanie Polski kosmicznej, astronauci mieli wyłącznie anglosaskie albo rosyjskie nazwiska. Użycie polskich, jeśli już się zdarzało, powodowało niezamierzone efekty komiczne. Jak mógł mieć przyszłość w kosmosie kraj, który nie miał jej na Ziemi?
Jeśli upadkiem Związku Sowieckiego zostali zaskoczeni politycy, politolodzy, specjalnie ćwiczeni w zagadnieniu sowietol...
- Dostęp do wszystkich treści w serwisie www.rp.pl
- nie zawiera: E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- nie zawiera: Aplikacji na smartfon i tablet
