Plus Minus: Dwa tygodnie temu zmarł Ennio Morricone. Jak zwykle, gdy odchodzą legendy, pisano, że to koniec pewnej epoki. Tak jest rzeczywiście?
Gdyby mnie pani spytała o najważniejsze dla mnie utwory, to w muzyce poważnej wymieniłbym „Requiem" Mozarta, a w muzyce filmowej „Misję" Morricone. Myślę, że rzeczywiście odszedł kompozytor, który odegrał ogromną rolę w zmianie estetyki i praktyki uprawiania tego zawodu. Jego praca stała się jednym z kroków milowych w rozwoju kina.
To znaczy?
W latach 40., 50. pisanie muzyki filmowej rządziło się zupełnie innymi prawami niż dzisiaj. Wielkie studia hollywoodzkie miały na etacie po trzydziestu, czterdziestu kompozytorów. Kierował nimi ktoś o dużej renomie, jak na przykład Alfred Newman, ktoś rozdawał im pracę. Filmy kręcono masowo, a oni siedzieli i komponowali. Czasami nawet nie spotykali się z reżyserem. Jedynym narzędziem była wtedy orkiestra symfoniczna, język był wspólny dla wszystkich produkcji, nie warto więc b...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
