Jadwiga Jędrzejowska. Za skromna na pomniki

Dziennikarz amerykańskiego magazynu „Life" w 1937 roku napisał o niej: „Nie mając znaczących prywatnych środków, pracuje obecnie jako maszynistka i chodzi wiele mil do swej pracy. Jest numerem 1 tenisa kobiecego w Polsce od 1929 roku. Waży 154 funty i uderza piłkę niemal tak samo mocno jak mężczyzna. W świecie tenisa Polkę nazywają czule »Yah-Yah«, gdyż jej nazwisko jest niezwykle trudne do wymówienia. Jej bekhend jest równie wspaniały jak forhend, choć czasami zbytnio nim szaleje. Lubi zjeść befszyk na śniadanie, mówi dobrze po angielsku, jest uśmiechnięta i radosna".

Jadzia, jak mówiło o niej pół przedwojennej Warszawy, nie tylko z perspektywy przedwojennego Nowego Jorku taka właśnie była. Na sportowe pomniki zdecydowanie za skromna, podbijała świat forhendem, serwisem i prostolinijnym urokiem, w którym najwięcej było, oprócz uśmiechu, otwartości i szczerości.

Do gry w wielkoszlemowych finałach w Paryżu, Londynie

i Nowym Jorku doprowadził ją naturalny talent, szlifowany samodzielnie od dziecka na kortach AZS Kraków. Zaczynała od podawania piłek tenisowym damom, bo rodzina miała skromne dochody

i każdy grosz się liczył. Była okazja – spróbowała odbijać, najpierw rakietą wystruganą przez ojca – najważniejszą zabawką dzieciństwa. Damy nie bardzo chciały grać z dynamiczną dziewczyną, więc walczyła z chłopakami, potem mówiła, że mocny forhend wziął się z ambicji dorównania silniejszej płci.

Pierwszy krajowy turniej wygrała w Katowicach w 1927 roku, mistrzynią Polski została dwa lata później. W 1932 roku pojechała do stolicy. Tam miała pracę, w miarę pewne dochody w biurze firmy Dunlop oraz możliwość wyjeżdżania zimą na Riwierę, na tzw. tenis hotelowy. Latem grała, ile chciała, na kortach Legii.

W niespełna dekadę podbiła tenisową Europę w sposób nieoczekiwany nawet dla niej samej. Nie była salonową lwicą, często onieśmielona zachodnim blichtrem, odzyskiwała pewność siebie na korcie, bez żadnych wątpliwości była jedną z najlepszych rakiet świata końca lat 30., czasami słyszała od rywalek, że najlepszą. Laureatka Państwowej Nagrody Sportowej

w 1937 roku, dwa razy wygrywała także przedwojenny plebiscyt „Przeglądu Sportowego" na najlepszego sportowca kraju.

Przegrała trzy singlowe finały Wielkiego Szlema, od sukcesu w Wimbledonie '37 dzieliły ją dwie piłki. Może zabrakło odrobiny pewności siebie, odwagi, doświadczenia. Wygrała raz – debel w Paryżu w 1938 roku. „Yah-Yah", „Żaża", „Dża-dża", „Dżed" wędrowała z rakietą po świecie, poznając

i nawiązując przyjaźnie niekiedy niełatwe do wyobrażenia: od Charliego Chaplina po szwedzkiego króla Gustawa V.

Mogła być tenisistką zawodową, lecz po finale Wimbledonu odrzuciła propozycję gry w ekipie Billa Tildena. Nie została w Ameryce, choć mogła po US Open w 1939 roku.