Z argumentów przeciwko wprowadzeniu tych regulacji, które padały podczas konsultacji, rysowała się konkluzja, że w Polsce nie ma dziś miejsca na architekturę w oczach przeciwników ustaw postrzeganą jako „zbytek" dostępny tylko dla krajów bogatych. Konsekwencją dla tak formułowanych argumentów jest brak właściwego miejsca dla architekta i, co z tego wynika, brak potrzeby wprowadzenia ustawy o zawodzie.

Trudno nie zadrżeć na takie słowa i na takie rozumienie roli architektury. Rozliczyć za nie powinni już nie architekci, ale społeczeństwo. Odbierają one bowiem temu i przyszłym pokoleniom prawo do godnych warunków życia w przestrzeni indywidualnej i społecznej, będąc wyrazem sprzeciwu dla humanistycznego i społecznego aspektu potrzeb człowieka, którym wartości czysto techniczne mają służyć, a nie je zastępować. Dobra architektura powinna być standardem, a nie luksusem dla wybrańców. Jest prawem jednostki, każdego z nas i zarazem całego społeczeństwa.

Inżynierowie budownictwa dążą uparcie do maksymalnego ograniczenia roli architekta. Dlatego też niemal od „zawsze" środowisko inżynierów i techników budownictwa kontestuje czy wręcz blokuje wszelkie próby uregulowania zakresu kompetencji i właściwego podziału ról pomiędzy zawodami architekta i inżyniera budownictwa. Niespotykana dotychczas jest również skala wprowadzania w mediach publicznych i kołach parlamentarnych nieprawdziwych tez co do motywacji i skutków projektowanych regulacji, posądzenia o „bierność" architektów przy deregulacji Izby Urbanistów, a nawet dyskredytacja takich instytucji jak Narodowy Instytut Urbanistyki i Architektury.

Projekty ustaw z 29 kwietnia 2019 r. kształtują prawidłowe relacje między zawodami architekta i inżyniera budownictwa, zachowując status quo prawa budowlanego i wszystkich procedur procesu inwestycyjnego, usprawniając go co do jakości i skutków w skali społecznej. Nadają się zatem do wprowadzenia w życie bez negatywnych skutków dla tego procesu, jako komplementarne ze wskazywanymi przez Ministerstwo Inwestycji i Rozwoju priorytetami legislacyjnymi.

Uregulowanie zagadnień zawodowych w dwóch ustawach dotyczących architektów oraz inżynierów budownictwa i ich przyjęcie byłoby historycznym wydarzeniem. Rozwiązanie to bowiem wpisuje się, poprzez implementację dyrektywy unijnej, w standardy europejskie oparte od ponad 20 wieków kultury europejskiej na witruwiańskiej triadzie: pięknie, użyteczności, trwałości.

Standardy europejskie wyróżniają zawód architekta, który jest jednym z ośmiu tzw. zawodów sektorowych, uregulowanych odrębnie, od zawodu inżyniera, który do tej grupy nie należy. Implementując dyrektywę, wyrównujemy nasze prawa wykształconych w Polsce architektów pracujących w krajach Unii Europejskiej. Trzeba to jednak opisać w polskim prawie, przywracając właściwą rangę zawodu architekta w świadomości społecznej. Wymaga to od rządzących konsekwencji i odpowiedzialnych decyzji, wolnych od sztucznie wykreowanych „sporów" środowiskowych, na co liczymy w kontekście przygotowanych przez ministerstwo projektów ustaw.