Spektakl jest niejednoznaczny. Nie jest opowieścią o bohaterstwie dyrektorstwa Antoniny i Jana Żabińskich, dających w czasie okupacji dach nad głową ludziom potrzebującym schronienia. Ani historią ukrywanych. Ani innego rodzaju adaptacją książki Ackerman. Czym więc jest?

[wyimek][link=http://www.zw.com.pl/artykul/28,531915_Szkoda--ze-w-Warszawie-nie-siegnieto-do-oryginalu--.html]Czytaj rozmowę z Teresą Żabińską - córką Jana i Antoniny[/link][/wyimek]

– „Azyl” jest dla nas luźną inspiracją – mówi Katarzyna Kazimierczuk, reżyserka „Gości”. – Budując złożony z wielu epizodów spektakl, wykorzystujemy to, co w książce magiczne, niesamowite, surrealistyczne.

Takie są choćby relacje człowiek – zwierzę. Bo mamy tu ludzi ukrywanych w opuszczonych np. przez bażanty klatkach. Ludzi, o których dla bezpieczeństwa mówi się z pomocą zwierzęcych pseudonimów. A z drugiej strony królika, chomika czy kocicę biegających między nogami ludzi, pchających się na meble, wyjadających z talerzy. Cieszących się statusem jawnych mieszkańców willi Żabińskich. Uczłowieczonych.

To przenikanie się świata ludzkiego i zwierzęcego Kazimierczuk pokazuje m.in. za pomocą animalistycznych masek.

– Będąc w nich, aktorzy zachowują się jak ludzie w salonie – mówi. – Kiedy je zdejmują, są jak zaszczute zwierzęta.

Drugi element interesujący reżyserkę to zoo jako tajemniczy ogród istniejący wbrew wszystkiemu w mieście dżungli.

– Ono jawi się takim dzięki obecności zwierząt. Rozluźniających atmosferę, dających chwile radości, poczucie pewnej normalności – opowiada reżyserka. Ale przede wszystkim dzięki osobowości pani Antoniny. Kobiety traktowanej przez męża niekiedy z pobłażaniem, a przecież niezwykle dzielnej, silnej i mądrej. Umiejącej – być może ze względu na zdolność rozumienia zachowań i zwierząt, i ludzi – wyjść cało z niejednej niebezpiecznej sytuacji.

To, czego dokonali pani Antonina i jej mąż, stało się dla reżyserki „Gości” także punktem wyjścia do postawienia niewygodnych często pytań.

– Na przykład co by było, gdyby taka wojna zdarzyła się dziś? – zastanawia się Kazimierczuk. – Czy potrafilibyśmy zachować się tak jak Żabińscy? Czy w czasach, kiedy mamy prawa zwierząt, mniejszości narodowych, seksualnych itp., bylibyśmy w stanie zrobić sobie Holocaust? Czy rzeczywiście w każdym z nas drzemie ogromny potencjał zrobienia czegoś absolutnie potwornego?

Realizatorka uznała też, że należy wprowadzić postać narratora, który epizodyczne sceny umiejscowi w historycznym kontekście. Opowie o życiu warszawiaków podczas okupacji nieco dokładniej niż Ackerman.