Szef KRRiT Jan Dworak stwierdził po wyborze władz TVP, że nie udało się odpolitycznić mediów publicznych. Jest pan prezesem z politycznego nadania?

Juliusz Braun, prezes TVP:

Nie czuję się politycznym nominatem. To prawda, że do rady nadzorczej zostałem powołany przez ministra kultury, członka PO (choć sam nie jestem i nigdy nie byłem członkiem tej partii). To efekt znowelizowanej ustawy medialnej, która przewiduje wskazanie jednego członka rady nadzorczej przez ministra kultury. A stanowisko prezesa objąłem w wyniku konkursu. Moja koncepcja działania TVP przedstawiona w konkursie dostępna jest nadal w Internecie.

Nowelizacja ustawy była możliwa dzięki porozumieniu PO – PSL – SLD i dziś te partie mają ludzi w zarządzie TVP. To nie jest polityczny parytet?

Trudno powiedzieć, na ile takie oceny precyzyjnie opisują rzeczywistość. Sympatie polityczne czy afiliacje członków władz mediów publicznych są powszechnie znane, niektórzy z nich nawet mają partyjne legitymacje. Nie zapominajmy jednak, że to jest też opis rzeczywistości, która – z różnym nasileniem – funkcjonuje w mediach publicznych od 20 lat. Ale dziś to nie mój problem. W tej chwili mam konkretne plany do wykonania. Staram się pracować i robić swoje.

O telewizji mówiło się już, że jest upolityczniona albo upartyjniona. Teraz mówi się „telewizja urządowiona", bo z dnia na dzień grono osób trafiło do niej z ministerstw.

Tego określenia używa głównie mój dawny kolega z KRRiT, poseł PiS Jarosław Sellin, który sam kiedyś wszedł do Krajowej Rady niemal prosto z rządu AWS jako jego były rzecznik, a potem z Krajowej Rady poszedł wprost do Sejmu, gdzie był głównym promotorem ustawy dzielącej w KRRiT wpływy między PiS, LPR i Samoobronę.

A co do meritum: czym innym jest zależność od rządu, a czym innym gotowość do kooperacji. Telewizja publiczna z natury rzeczy musi z rządem współpracować. Bo jeśli mamy realizować zadania związane z kulturą, to trudno, żebyśmy nie brali pod uwagę tego, co robi minister kultury. Podobnie m.in. w dziedzinie edukacji. I to nie jest żadne urządowienie w sensie podległości, bo takiej nie ma.

Jest za to gotowość do współpracy z rządem, z państwowymi instytucjami kultury, ale także z organizacjami pozarządowymi i społecznymi. Z działaczami tych organizacji niedawno miałem bardzo ciekawe spotkanie, będziemy korzystać z ich propozycji. Niezależność nie polega na tym, że grupa ludzi zamyka się w gmachu na Woronicza i robi coś niezależnie od wszystkich.

Ale to pan ściągnął z resortu kultury osoby, które dziś pełnią w telewizji ważne funkcje, np. Jacka Wekslera, Elżbietę Ponikło. Pracownicy ironizują, że przyszedł departament TVP z Ministerstwa Kultury.

Nie wstydzę się współpracowników. Sam pracowałem w MKiDN przede wszystkim nad strategią rozwoju kapitału społecznego, która m.in. na nowo definiuje zadania mediów – zwłaszcza publicznych – w życiu społecznym. Wymieniła też pani dwoje znakomitych fachowców, którzy mają w dodatku wielkie doświadczenie z obszaru mediów. Wnoszą do naszej pracy ciekawe spojrzenie. A czy praca w administracji państwowej to skaza na honorze? Zresztą w telewizji pracuje około 3,8 tys. osób, samych dyrektorów jest kilkudziesięciu...

Obok pana w zarządzie TVP są Marian Zalewski, który był wiceministrem rolnictwa, oraz Bogusław Piwowar kojarzony z SLD i „Ordynacką".

Przyjąłem zasadę, że nie wypowiadam się na temat moich kolegów z zarządu. Wystartowałem w konkursie, wiedząc, że zarząd ma być trzyosobowy. Przyjąłem to do wiadomości, choć nie ukrywam, że modelowo jestem zwolennikiem jednoosobowego zarządu, niezależnie od tego, kto byłby prezesem.

I nie przeszkadza panu, że w telewizji wciąż pracuje Marian Kubalica, bliski współ- pracownik Piwowara, który brał udział w zatrudnianiu Pawła Mitera, młodego człowieka, który powołując się na rzekome wpływy u prezydenta, załatwił sobie pracę w TVP?

Ale też – przypomnijmy – ani grosza z TVP nie otrzymał. A przeszkadza mi wiele spraw, które pilnie trzeba zmieniać. Ważne, żeby w ogólnym bilansie dobrego było więcej niż złego. A wracając do pana Kubalicy: nie pracuje już na pierwszej linii (jest wicedyrektorem TVP Sport, wcześniej był szefem biura zarządu – red.).

Ale pracuje. Podobnie jak Andrzej Kwiatkowski, prowadzący „Tygodnik Polityczny Jedynki" za prezesury Roberta Kwiatkowskiego. Pan jako szef KRRiT domagał się zdjęcia go z wizji za brak obiektywizmu. Dziś Andrzej Kwiatkowski jest szefem Akademii Telewizyjnej, mimo że oficjalnie przeprowadzony konkurs wygrał ktoś inny.

Miałem przed wielu laty poważne zastrzeżenia do różnych działań Andrzeja Kwiatkowskiego. Nie zmieniłem zdania, ale uznajmy sprawę za przedawnioną. Szczegółów dotyczących konkursu, o którym pani mówi, nie znam, został zakończony przed moim przyjściem do TVP. Ale przy okazji warto zauważyć, że w telewizji przez całe lata tworzono kolejne jednostki, często z powodów personalnych czy z powodu walki o wpływy. Trzeba ograniczyć liczbę biur, agencji, ośrodków. Na razie nie będę jednak wypowiadał się na temat konkretnych propozycji, a zwłaszcza nazwisk.

Porozmawiajmy zatem o programie. Podkreśla pan, że w TVP, głównie w Dwójce, będzie więcej kultury i mniej rozrywki – seriali czy kabaretów. Oznacza to mniejszą oglądalność i mniejsze wpływy z reklam. Nie boi się pan, że dla telewizji publicznej może to być samobójstwo?

Tylko ludzie bez wyobraźni niczego się nie boją. Chodzi o zachowanie proporcji. Będzie i rozrywka, i będą seriale, które widzowie kochają, np. „M jak miłość" czy „Barwy szczęścia", bo to też jest misja w myśl ustawy. Audycje poświęcone kulturze będą całkiem nowymi projektami. Owszem, ryzykownymi. Z jednej strony to duża szansa. Jeżeli na różne imprezy kulturalne w Polsce przyjeżdżają tysiące ludzi, to TVP powinna ten nurt wzmacniać, a nie promować rozrywki bez żadnej treści.

Z drugiej strony trzeba widzów przyciągać do kultury wysokiej. Jeśli uważamy, że warto inwestować np. w teatry, to dlaczego ma nie być warto inwestować w Teatr Telewizji? Niedawno jeden z dziennikarzy wypomniał mi nie bez racji, że w „mojej" telewizji nie ma miejsca na takie dyskusje, jak ta, w której sam uczestniczyłem w wielkim namiocie rozstawionym w Świnoujściu podczas „Karuzeli Cooltury". Otóż takie miejsce musi być.

Czy to oznacza wycofanie się TVP z wyścigu o oglądalność ze stacjami komercyjnymi: TVN czy Polsatem?

TVP działa na tym samym rynku, ubiega się o tych samych widzów, chcąc nie chcąc więc, uczestniczy w wyścigu, stara się zachęcić widzów, by wybrali któryś z kanałów TVP, a nie jeden z ponad 150 innych. Tylko że racją istnienia telewizji publicznej jest walka o uwagę widza za pomocą pokazywania czegoś innego. Bo jeśli mamy się ścigać wyłącznie na tej samej bieżni, to nie ma żadnego powodu, żeby publiczna telewizja istniała. Chodzi o to, aby wyznaczać standardy debaty publicznej, wspomagać uczestnictwo w kulturze, robić dobrą rozrywkę. Kiedy pokazujemy spektakl Teatru Telewizji, staramy się, aby obejrzało go jak najwięcej widzów, ale przyjmujemy do wiadomości, że może on mieć milion, może półtora miliona, a nie 7 milionów widzów. Jeżeli ktoś biegnie na 10 km, to biegnie inaczej niż ten, kto startuje na 5 km. I co innego jest wtedy miernikiem sukcesu. Wspomniany przez panią Jacek Weksler, który przez wiele lat był dyrektorem teatru, mawia, że celem musi być pełna widownia. Ale inna jest pełna widownia filharmonii, a inna meczu piłkarskiego.