„Platforma to partia bez idei. Chodzi tylko o kasę, stanowiska i wpływy", mówił pan o PO. Dlaczego zdecydował się pan kandydować do Senatu z jej list?

Grzegorz Napieralski, współzałożyciel i lider partii Biało-Czerwoni, były szef SLD, kandydat PO na senatora: Nie odwołuję swoich negatywnych opinii na temat Platformy. Przez osiem lat krytykowałem ją i nie wypieram się tego, co mówiłem. Niech pan zauważy, że sama PO wyciąga wnioski i mówi krytycznie też o sobie. Te wnioski znajdzie pan również w układzie list wyborczych, na których wielu – do niedawna znaczących osób – nie ma lub są na dalekich pozycjach. Dziś mówmy jednak o tym, co jest lepsze dla Polski. Czy są tym rządy PiS, awantura i destabilizacja, czy jednak rozwój i otwartość na wszystkich.

Kandyduje pan dla „kasy, stanowiska i wpływu"?

Nie, PO wyraźnie mówi: jest obóz nowoczesnej Polski i jest obóz katolicko-konserwatywny. Ten podział na dwa bieguny widać wyraźnie, dziś trzeba się opowiedzieć po którejś ze stron, tworzą się dwie wyraźne koalicje i moje miejsce jest po stronie nowoczesności i postępu. Premier Ewa Kopacz wspiera mnie w kandydowaniu do Senatu, mimo że byłem niejednokrotnie krytyczny wobec rządów PO. To oznaka otwartości i chcę publicznie powiedzieć, że szanuję ją za to, że w wielu przypadkach potrafi się wznieść ponad małe partyjne sprawy i patrzeć szeroko. Doceniam to zwłaszcza po swoich ostatnich doświadczeniach, kiedy wyrażałem się sceptycznie o działaniach SLD nikt ze mną nie chciał dyskutować, a Leszek Miller wyrzucił mnie z partii.

W SLD był pan marginalizowany na własne życzenie i mogło się wydawać, że dążył pan do tego, żeby pana usunięto. Jeszcze w lipcu mówił pan: „przechodzenie z partii lewicowej do PO byłoby albo łamaniem własnych zasad, albo świadczyłoby o braku takich zasad, idei".

Przede wszystkim ani nie przystąpiłem do PO, ani nie zamierzam tego robić, tak samo jak wcześniej nie robili tego ani Marek Borowski, ani Włodzimierz Cimoszewicz. Startuję jako kandydat niezależny wpierany przez PO. Nie mam kłopotu z patrzeniem w lustro przy goleniu. Dziś trzeba powiedzieć „wszystkie ręce na pokład, żeby nie dopuścić PiS do władzy". Małostkowe byłoby grzebanie się w tym, co PO robiła źle, zwłaszcza, że moje środowisko nie potrafiło wykorzystać niezadowolenia społecznego, żeby przedstawić kontrpropozycję i zbudować dla niej poparcie. Mówiąc wprost, skoro nie potrafimy pokazać, że coś zrobimy lepiej, albo ludzie nam w to nie wierzą, to nie pogarszajmy sytuacji. Potrafiłem też Platformę pochwalić. Byłem pełen uznania dla premier Kopacz za kadrowe zmiany w rządzie i wolę walki w wyborach parlamentarnych. Chwaliłem premiera Donalda Tuska za działania rządu na rzecz Ukrainy.

Jakie zmiany w rządzie uważa pan za dobre?

Zmiana ministra spraw zagranicznych na pewno była dobrym posunięciem. Radosław Sikorski był politykiem grającym na siebie i na swoje miejsce w polityce międzynarodowej. Cierpiał na deficyt powszechnego uznania i błyszczenia. Czasem był wręcz celebrytą, a to ostatnia rzecz potrzebna w dyplomacji. Grzegorz Schetyna jest politykiem gabinetowym, zadaniowcem, człowiekiem skupionym na pracy i realizacji wyznaczonych celów. Gra na sprawy Polski, a nie na własną osobę. Podobnie dobrym wyborem był Andrzej Halicki jako szef ministerstwa cyfryzacji. Wie jak pracować z wojewodami, jak pracować z marszałkami i wie jak budować masę krytyczną potrzebną do budowy e-państwa i wprowadzania nowych technologii.

Sikorski był gorszym szefem MSZ od Schetyny?

Zdecydowanie, proszę sobie przypomnieć jego wypowiedź dla „Politico", że Tuskowi proponowano w Moskwie udział w rozbiorze Ukrainy. Podobnie negatywnie oceniałem ministra finansów Jacka Rostowskiego. Tzw. reforma OFE była błędem. Nie zmieniam zdania o Platformie, ale wierzę, że kolejne cztery lata rządów Ewy Kopacz mogą być lepsze.

Wierzy pan, że PO będzie rządzić przez kolejne cztery lata?

Wciąż ma szanse wygrać wybory.

Jak?

Tylko duży obóz polityczny PO w połączeniu z PSL i rozsądną lewicą ma szansę nie dopuścić Kaczyńskiego do władzy.

Zjednoczona Lewica powinna współtworzyć front jedności przeciwko PiS?

Powinna, choć gdy patrzyłem na Leszka Millera po wyborach samorządowych, to mam wrażenie, że SLD dobija do PiS.

Dlaczego?

Leszkowi Millerowi zwycięstwo PiS jest na rękę. Samo spotkanie szefa SLD z Jarosławem Kaczyńskim w sprawie skrócenia kadencji samorządów było wystarczającą przesłanką pozwalającą stwierdzić, że obaj politycy mają wspólny cel – odsunąć PO od władzy. Dzisiaj SLD nie krytykuje PiS. Leszek Miller jest największym sojusznikiem Jarosława Kaczyńskiego.

Zjednoczona Lewica rośnie w siłę, nie musi być przychylna PiS i PO.

Niech pan ze mnie nie żartuje. Zero plus zero to nadal jest zero. Lub coś koło tego, gdy będziemy liczyć ułamki. Dziś efektem budowania „Zlewu" jest poparcie poniżej 8 proc., niezbędne dla wejścia koalicji do Sejmu. Przypomnę, że mojego ustąpienia domagano się, gdy mieliśmy w wyborach trochę ponad 8 proc., co oczywiście było poniżej naszych ambicji. Dziś taki wynik byłby triumfem zjednoczonej lewicy! To gorzka satysfakcja. Zjednoczona Lewica to twór ideowo niespójny. Jakie jest wspólne stanowisko Leszka Millera i Janusza Palikota w sprawie więzień CIA i torturowania ludzi na terenie Polski? Janusz Palikot budował tożsamość Twojego Ruchu na krytyce Kościoła i księży. Leszek Miller jako premier był bardzo hojny nie tylko dla prałata Jankowskiego. W sprawie podniesienia wieku emerytalnego Palikot był za, Miller przeciw. W sprawach światopoglądowych – jak choćby legalizacja marihuany – Palikot jest za, a dla Millera to naćpana hołota. Zjednoczonej Lewicy będzie bardzo trudno dostać się do Sejmu. Słabe listy, rozmyty przekaz i brak spójności, to może być zabójcze dla Palikota i Millera i kompletnie niewiarygodne dla wyborców lewicy. Niestety nowej lewicy nie zbudują starzy liderzy, którzy stracili już dawno swoją wiarygodność.

Czy pan wciąż jest członkiem Biało-Czerwonych?

Tak, ale podkreślmy, że nigdy nie byłem ani liderem, ani przewodniczącym, wszedłem w budowę tej formacji z pokorą, stając się szeregowym członkiem. Nie zamierzam rezygnować z Biało-Czerwonych i długofalowej pracy na rzecz szerokiego frontu centrowo-lewicowego.

Kandyduje pan z list PO jako członek innej formacji – Biało-Czerwonych?

Kandyduję do Senatu, nie do Sejmu. Partie mogą popierać różnych ludzi, z różnych środowisk i tak się dzieje. Robi to PiS, robi to PO, robiło to też SLD. Gdy byłem szefem Sojuszu, a do Senatu kandydowali Marek Borowski i Włodzimierz Cimoszewicz, to mimo że startowali z poparciem PO, zdecydowałem o wycofaniu kandydatów SLD i w tych okręgach wspieraliśmy wspólnie polityków lewicy. Nasze drogi się rozeszły, nie zgadzaliśmy się, ale przecież nikt nie powie, że Cimoszewicz, czy Borowski to nie są ludzie lewicy. Podobnie jest ze mną. Wybory do Senatu, to wybory konkretnego człowieka, a nie głosowanie na szyld partyjny.

Biało-Czerwoni nie mają do pana pretensji, że nie zasila pan ich list?

Powiedzmy sobie szczerze, że szanse na uzyskanie mandatu senatorskiego dla mniejszych ugrupowań – jak Biało-Czerwoni, ale także PSL czy SLD – są małe. To cecha takiej, a nie innej ordynacji. Ja jestem szansą na mandat senatorski dla prawdziwej lewicy, choć oczywiście startuję z poparciem PO. Budujemy duże środowisko lewicowe. Ja go nie opuszczam. To projekt długofalowy. Jedno jest pewne, ja nie wybieram się do Platformy.

Dlaczego Andrzej Rozenek , z którym zakładał pan Biało-Czerwonych, nie znalazł się na listach PO?

Proszę pytać Andrzeja Rozenka i PO. Platforma powinna poszerzać się na różne strony i budować wspólny silny front przeciwko PiS.

Wcześniej krytykował pan poszerzanie frontu przez PO o Bartosza Arłukowicza, mówiąc, że on ma serce tam, gdzie portfel.

To jest zupełnie inny przykład. Po pierwsze, sprzed czterech lat, kiedy wszyscy wróżyli nam dobry wynik i w przyszłości koalicję z PO. Przejście do Platformy w tym momencie było ciosem w plecy. Po drugie, Bartek dostał w ostatnich dniach rządu ministerialną posadę, „furę i komórę", co, no cóż... nie będę się pastwił... Poza tym Arłukowicz miał się w SLD znakomicie. Był promowany i miał być kandydatem Sojuszu na prezydenta Szczecina. Wolał przejść do PO, ale nikt go z SLD nie wyrzucał. Wręcz przeciwnie. Mnie z Sojuszu wyrzucono i próbowano upokorzyć. Nie dostałem w PO posady i pewnego mandatu do parlamentu. Wszystko muszę sobie wywalczyć.

Jak się pan czuje z Bartoszem Arłukowiczem w jednym narożniku?

Takie jest życie. To jak w rodzinie, gdzie na wspólnych uroczystościach spotykają się ludzie, których często wiele rożni. Liczę na wspólną prace dla Szczecina i Polski.

Czy w Szczecinie powinien powstać pomnik Lecha Kaczyńskiego

W demokracji każda grupa ma prawo wnioskować o uczczenie pomnikiem osoby, która, w jej przekonaniu, na pamięć zasługuje. Władze, w tym przypadku – samorządowe, powinny rozważyć, na ile wniosek odpowiada pamięci zbiorowej. Niezależnie od tego, że śp. Lech Kaczyński nie był politykiem mi bliskim ideowo, jest dla mnie zrozumiałe, że jest grupa, która chce go uczcić. Błędem było potraktowanie tego wniosku w Szczecinie jako elementu gry partyjnej przed wyborami. Zamiast całą inicjatywę, a szczególnie lokalizację, wygląd i skalę pomnika skonsultować ze szczecinianami, z różnymi środowiskami, zdecydowano się na głosowanie w radzie miasta według politycznego parytetu, bez dyskusji. Nie tyle sam prezydent Lecz Kaczyński rozpalił złe emocje, ile tryb narzucania jego osoby w imię politycznych interesów. Każdy, kto uznaje grę pomnikami za korzystną dla wyniku wyborczego, poniesie porażkę.

Kandyduje pan z list ugrupowania partii, która wkrótce może oddać władzę.