Pracowała z legendarnymi twórcami polskiego teatru. Parokrotnie tworzyła też kostiumy dla filmu. Wydział Scenografii warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych ukończyła w 1956 roku. Pracę w teatrze zaczynała w okresie odwilży, która umożliwiła wprowadzenie awangardowej dramaturgii Europy Zachodniej na nasze sceny.
Współtworzyła polską szkołę scenografii. Wkrótce po debiucie w białostockim Teatrze im. Węgierki rozpoczęła współpracę z dwoma znakomitymi twórcami teatru: Erwinem Axerem i Konradem Swinarskim. Wspólnie realizowali przedstawienia w Polsce i za granicą. W warszawskim Ateneum przygotowała scenografię do „Testamentu psa" Suassuny, potem m.in. do „Franka V" Dürrenmatta w Dramatycznym, „Zabawy" i „Czarownej nocy" Mrożka we Współczesnym oraz „Pluskwy" Majakowskiego w Narodowym (1975). Większość tych spektakli wystawiali potem w Austrii i RFN.
Od 1963 roku, niemal do końca życia, współpracowała z Erwinem Axerem. Na scenie stworzonego przez niego warszawskiego Współczesnego przygotowali tak głośne spektakle, jak „Tango" Mrożka, „Trzy siostry" Czechowa, „Matkę" Witkacego. Także sztuki Pintera, Ionesco, Bonda, Brechta. Początkowo wolała scenografię o charakterze malarskim, eksperymentowała z kolorem i fakturą. Potem, jak sama przyznawała, bardziej zainteresowała ją przestrzeń.
Tak jak reżyser, zawsze wychodziła od tekstu. Często czerpała inspirację z impresjonizmu, surrealizmu, pop-artu, abstrakcjonizmu. wykorzystywała pewne techniki oraz sposób wizualnego myślenia charakterystyczny dla collage'u i taszyzmu. W latach 80. ub. wieku rozpoczęła współpracę w Maciejem Englertem, m.in przy głośnej inscenizacji „Mistrza i Małgorzaty". Ważnym etapem jej twórczości była realizacja spektakli Beckettowskich w reżyserii Antoniego Libery w warszawskim Teatrze Studio, Dramatycznym i Powszechnym. Z sukcesem odnalazła się w świecie opery, pracując m.in. z Ryszardem Perytem przy „Czarnej masce" Pendereckiego i „Quo Vadis" Nowowieyskiego. W filmie pracowała z Andrzejem Wajdą przy „Popiołach" a z Januszem Majewskim przy „Lokisie".
