Po co czekać aż pięć lat?

To wyraz pokory wobec życia ludzkiego, zarówno jego białych, jak i ciemniejszych kart. Potrzebujemy czasu, by ocenić, czy człowiek rzeczywiście wpisał się w szerszy kontekst historii. Mój ojciec Stanisław Żaryn ma swoją ulicę w Warszawie. Zmarł w 1964 roku, jednak w PRL nikt z rodziny ani z przyjaciół nie myślał nawet, żeby starać się dla niego o takie wyróżnienie. Dopiero w latach 90. uznano, że jako jeden z tych, którzy po wojnie odbudowywali Warszawę, zasługuje na ulicę swojego imienia. Po 30 latach od jego śmierci można było sprawdzić, czy w pamięci pewnych środowisk jego dokonania utrwaliły się negatywnie czy pozytywnie.

Właściwie po co nam patroni ulic? Nie można ich numerować...

Przykładem na to jest na pewno Manhattan. Jednak nazywanie ulic imionami osób ważnych dla społeczności to prowadzenie pewnej lekcji. ?Jest ona szczególnie potrzebna, jeśli chodzi o nasze miejsce ?w cywilizacji europejskiej. Z po-?kolenia na pokolenie stajemy się jej częścią właśnie poprzez skuteczną edukację historyczną. Tę więź zawdzięczamy stałej obecności w naszym życiu konkretnych nazwisk, wydarzeń ?i dat. Warto jeszcze wspomnieć ?o tzw. małej ojczyźnie. Jest wielu lokalnych, wspaniałych bohaterów, o których nie wiedzą mieszkańcy innych regionów. Odwiedzając Śląsk, Kaszuby ?czy Podlasie, za pośrednictwem nazw ulic, placów i parków możemy poznawać ciekawą historię tej społeczności.