Prokurator rejonowy zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie uchwałę Rady Miejskiej w Kamieniu Pomorskim wprowadzającą regulamin korzystania z parku miejskiego im. Papieża Jana Pawła II. Domagał się stwierdzenia jej nieważności ze względu na istotne naruszenie prawa. Miało ono polegać na wprowadzeniu do regulaminu zakazów, które zostały już uregulowane wprost lub można je wyinterpretować z przepisów obowiązujących – zawartych w aktach rangi ustawowej czy w innych aktach prawa miejscowego.
Czytaj także: Nieopublikowany akt prawa miejscowego nie może wiązać adresatów
Prokurator zakwestionował również umieszczenie w uchwale normy informującej o tym, że wprowadzenie tego regulaminu ułatwi Policji oraz organom gminy egzekwowanie zachowania ładu i porządku na terenie parku, w sytuacji gdy to stwierdzenie nie wchodzi w skład "zasad i trybu korzystania z gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej".
Akt prawa miejscowego
W odpowiedzi na skargę przedstawiciel samorządu wyjaśnił, że zastosowane w regulaminie powtórzenia zakazów uregulowanych w aktach rangi ustawowej czy też w Regulaminie utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Kamień Pomorski wynika jedynie z woli i z chęci przybliżenia użytkownikom parku obowiązującego prawa, stworzenia swojego rodzaju wyciągu z obowiązujących przepisów.
– Jest to wyjście naprzeciw mieszkańcom Gminy Kamień Pomorski i odwiedzających park turystów, kuracjuszy i nie może być traktowane lako rażące naruszenie prawa – podkreślił.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 4 kwietnia 2019 r. (sygn. akt II SA/Sz 226/19) przyznał rację prokuratorowi, i unieważnił kwestionowaną uchwałę. W uzasadnieniu sąd przypomniał, że zgodnie z art. 40 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym organy gminy mogą wydawać akty prawa miejscowego także w zakresie zasad i trybu korzystania z gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej (pkt 4).
– Regulamin korzystania z parku miejskiego jest aktem prawa miejscowego wydanym w oparciu o powyższy przepis – stwierdził WSA.
Sąd zwrócił uwagę, że ustanawiając akt prawa miejscowego organ stanowiący gminy jest ograniczony obowiązującym porządkiem prawnym, którego nie może w sposób dowolny naruszać lub modyfikować, co oznacza, że normy prawa miejscowego muszą ściśle mieścić się w granicach ustawowej delegacji, która w tym przypadku nie upoważnia do odstępstw od przepisów ogólnie obowiązujących.
Sąd administracyjny wskazał, że w aktach prawa miejscowego nie zamieszcza się wypowiedzi, które nie służą wyrażaniu norm prawnych, a w szczególności apeli, postulatów, zaleceń, upomnień oraz uzasadnień formułowanych norm. Norma prawna to usankcjonowana przez państwo dyrektywa postępowania.
Unikalna oferta
Tylko 5,90 zł/miesiąc
– Racjonalny prawodawca używa przepisów prawnych tylko do wyrażania norm prawnych, będących narzędziem do osiągnięcia założonych celów. Przepisy prawne powinny więc zawierać tylko te wypowiedzi, które służą wyrażaniu norm prawnych – podkreślił WSA.
Dalej wyjaśnił, że w takim akcie zamieszcza się tylko przepisy regulujące sprawy przekazane do unormowania w upoważnieniu ustawowym i nie powtarza się w tym akcie przepisów ustaw, ratyfikowanych umów międzynarodowych i rozporządzeń. – Naruszenie tej zasady techniki prawodawczej w konsekwencji prowadzi do nieuprawnionego wejścia prawodawcy miejscowego w sferę kompetencji zastrzeżonych wyłącznie dla ustawodawcy, co może wywołać u adresatów norm wadliwe przekonanie, że transponowane na grunt lokalny normy prawa powszechnie obowiązującego są jedynie normami prawa miejscowego, które wiążą wyłącznie na obszarze właściwości lokalnego prawodawcy – wskazał sąd.
Tylko uzupełnienie przepisów
Odwołując się do orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 kwietnia 2008 roku (sygn. akt II OSK 370/07), sąd w Szczecinie wskazał, że regulacje zawarte w akcie prawa miejscowego mają na celu jedynie uzupełnienie przepisów powszechnie obowiązujących rangi ustawowej, a zatem nie mogą ich zastępować, tak więc niedopuszczalne jest dokonywanie powtórzeń przepisów zawartych w aktach wyższej rangi i tym bardziej poddanie ich jakiejkolwiek modyfikacji.
Sąd zgodził się z prokuratorem, że wprowadzone zaskarżoną uchwałą zakazy zostały już uregulowane wprost lub można je wyinterpretować z przepisów obowiązujących. Dla przykładu podano zakaz zaśmiecania, który jest regulowany przez art. 145 kodeksu wykroczeń, zgodnie z którym: „Kto zanieczyszcza lub zaśmieca miejsca dostępne dla publiczności, a w szczególności drogę, ulicę, plac, ogród, trawnik lub zieleniec, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany".
Sygnatura akt: II OSK 370/07
