Czesi – ból głowy eurolewicy

Zawsze możesz pod stołem nadepnąć kotu na ogon – to stare teksańskie powiedzenie czy raczej zrzędzenie na kogoś, kto zbyt nachalnie próbuje zmienić temat rozmowy albo odwrócić uwagę od sedna sprawy. Przypomniało mi się teraz, kiedy usłyszałem wyrzekania euroelit na prezydenta Czech Vaclava Klausa. Szef europejskiego parlamentu Hans-Gert Pöttering, prezydent Francji Nicolas Sarkozy i ich przyjaciel, eurodeputowany Zielonych, Daniel Cohn-Bendit nie mogli lepiej trafić. Mają swój ogon.

[srodtytul]Ulubiony obiekt kpin[/srodtytul]

Za dwa tygodnie Czechy przejmują przewodnictwo w Unii Europejskiej i powodów do zrzędzenia nie brakuje. Traktat lizboński, wspólna polityka antykryzysowa i relacje z Rosją – wszystko w rozsypce. Prezydent Sarkozy, wiecznie w popłochu integrowania wszystkiego i wszystkich w Europie, zgłosił nawet gotowość do dalszego przewodniczenia Unii. No bo Czesi, wiadomo… Nikt nie podchwycił tematu. Widać nawet w Brukseli są narodowe granice eurofanatyzmu.

Atmosfery wokół czeskiej prezydentury nie udało się jednak naprawić. Troska o to, czy Europa przetrwa najbliższych sześć miesięcy, przyprawia eurolewicową prasę o autentyczny ból głowy. A prezydent Klaus z charakterystyczną dla siebie antyunijną ostentacją zdaje się szybko wypierać prezydenta Lecha Kaczyńskiego w rankingu ulubionych obiektów kpin. Dla naszej dyplomacji to ulga, ale nie dla Czechów i dobrze przygotowanej przez nich agendy tej prezydentury.

Prezydenta Klausa trudno polubić. Zamieszanie, jakie wprowadza na czeskiej scenie politycznej, jego zaskakujące poparcie dla rosyjskiej interwencji w Gruzji i puste gesty z odrzucaniem unijnej flagi zrobiły wiele złego dla wizerunku Czech. Tak wiele, że niemal zapomniano o premierze Mirku Topolanku i jego rządzie, a to on, a nie prezydent, odpowiada za koordynowanie prac w czasie czeskiego przewodnictwa.

[srodtytul]Euroherezje czeskiego premiera[/srodtytul]

Rząd Topolanka sumiennie przygotował się do pełnienia tej roli samodzielnie. Co prawda Czechy nie są pierwszym postkomunistycznym państwem, które przewodniczy UE, ale rządy Słowenii były nieco pozorowane – zdominowane przez niemieckich i francuskich polityków kontrolujących agendę i cele, jakie stawiał sobie rząd w Lublanie. Czesi pod wieloma względami są prekursorami. Mają własną wizję i ani myślą ulegać owczemu pędowi interwencjonistów w Radzie Europy. I to ta determinacja rządu przeraża brukselskie elity bardziej niż dziwactwa Klausa.

Topolanek jasno zdefiniował priorytety. Pełna swoboda w podejmowaniu pracy na terenie Unii, swoboda wymiany handlowej, wymiany usług i kapitału. Jakby tego było mało, na niedawnym spotkaniu ministrów finansów UE Czesi rozjechali pomysł radosnego państwowego interwencjonizmu Francji, Włoch i Wielkiej Brytanii. Topienie kryzysu finansowego, samochodowego i budowlanego w pieniądzach podatników czeski minister porównał do gospodarki socjalistycznej. Komitet wie lepiej.

Na reakcje nie trzeba było długo czekać. Prezydent Sarkozy wystąpił z jedną ze swoich płomiennych mów. Ostrzegał, że Europa bez pomocy rządów może się stać przemysłowym wysypiskiem: „Nie możemy być jedynym kontynentem, który nie wspiera swojego budownictwa i przemysłu”.

Wicepremier Alexandr Vondra w wywiadzie dla Reutersa nie tylko nie wycofał się z porównań recept Sarkozy’ego do gospodarki centralnego planowania, ale dodatkowo ostrzegł przed pokusą dalszych interwencji. Czesi boją się wysypu regulacji, dalszego obostrzania rynku finansowego, funduszy inwestycyjnych i agencji ratingowych. – Musimy być bardzo ostrożni, żeby nie narzucić sobie więcej, niż potrzebujemy. Czegoś, czego w przyszłości przyjdzie nam żałować – powiedział Vondra.

„Nie jest dobrze” – napisał lewicowy dziennikarz brytyjski „Guardian” i przypomniał, że premier Topolanek w przeszłości wygłaszał już euroherezje. Atakował wspólną politykę rolną jako szkodliwą i niesprawiedliwą. A całą retorykę o pomocy głodującym państwom, którym jednocześnie utrudnia się eksport żywności do Europy, nazywał czystą hipokryzją.

Oczkiem w głowie Czechów jest natomiast wspólna polityka energetyczna. Budowanie alternatywy dla nieprzewidywalnych rosyjskich dostaw, nastrojów Kremla, których Czechy padły ofiarą we wrześniu. A stąd prosta droga do krytyki polityki UE względem Rosji. Topolanek w przeciwieństwie do Klausa uważa, że rozwadnianie ustaleń pokojowych o wycofaniu wojsk z Gruzji jest błędem i Moskwa musi czuć oddech Europy na karku. Chce instytucjonalnego zacieśnienia współpracy z Ukrainą. Bliżej mu do takich amerykańskich strategów jak Daniel Fried z Departamentu Stanu, który zabiega o mapę dochodzenia dawnych republik do NATO, niż do kanclerz Angeli Merkel i jej strategii ograniczonej widoczności poczynań Kremla.

[srodtytul]Trzy flagi Topolanka[/srodtytul]

Zabawne, że podczas głośnej wizyty eurodeputowanych w gabinecie Klausa tyle emocji wywołał brak flagi UE. Myślę, że większe zirytowanie lewicowych polityków budziły jednak flagi w gabinecie premiera Topolanka. Tam jest nie jedna, ale aż trzy. Obok czeskiej i unijnej na równorzędnym miejscu stoi flaga NATO. Topolanek wspiera integrację Unii, ale uważa, że wzmacniany powinien być też sojuszu z USA.

[wyimek]Eurolewicy trudno atakować prorynkowy, sprzeczny z socjalistycznym interwencjonizmem, program Topolanka. Nawet Sarkozy’emu idzie to topornie[/wyimek]

Jego partia obiecała poparcie dla ratyfikacji traktatu lizbońskiego w zamian za poparcie lewicy dla amerykańskiej tarczy antyrakietowej. Kompromis udało się zawrzeć. Pöttering na spotkaniu z Klausem 2 grudnia musiał już wiedzieć, że czeski parlament najprawdopodobniej w lutym ratyfikuje traktat. Ale nie o sam podpis chodziło. Prawdziwą irytację eurolewicy wywołują antyregulacyjne tyrady Topolanka. Liberalne pomysły czeskiej prezydencji, które nijak nie pasują do brukselskiego modelu, gdzie integracja Europy jest równoznaczna z regulowaniem jej od stóp do głów. Każdy nowy przepis to nowe unijne ciało, nowa komórka, a w niej krzesła i biurka dla nowych eurobiurokratów. To nowe przepisy i aneksy do przepisów w 27 wersjach językowych. Pakiet ratunkowy, dotacje dla przemysłu to jeszcze więcej przepisów i uzależnienia nie tylko narodowych rządów, ale i wielkich korporacji. Więcej eurofunduszy i więcej przestrzeni życiowej dla i tak już sporej eurospołeczności.

[srodtytul]Euroarystokracja[/srodtytul]