Jak na razie nadaremnie. Nie jest nawet pewne, na której z wulkanicznych gór na południu półwyspu Mojżesz zawarł w imieniu swego ludu przymierze z Bogiem ani gdzie Bóg ukazał mu się w postaci krzewu gorejącego. Wiadomo natomiast dokładnie, którędy nacierały brygady izraelskie w czasie kryzysu sueskiego i później, podczas wojny sześciodniowej – jeszcze dziś można na pustyni natknąć się na wraki egipskich czołgów i transporterów opancerzonych.
Półwysep Synajski, pustynny obszar o powierzchni 60 tys. km kw. w kształcie trójkąta – jego podstawa biegnie brzegiem Morza Śródziemnego, skierowany na południe wierzchołek sięga Morza Czerwonego, a boki stanowią zatoki Akaba i Sueska – to naturalny pomost między Azją i Afryką, Egiptem i azjatyckim Bliskim Wschodem. Przez żwirowe koryta wyschniętych rzek, „wadi” i piaski Synaju maszerowały na wschód armie faraonów – i tędy wdzierali się do Egiptu Hyksosi, Hetyci i Persowie. W ostatnim półwieczu półwysep był polem największych bitew podczas czterech wojen egipsko-izraelskich. Dziś w jego południowej części, plaże Szarm asz-Szajch nad Morzem Czerwonym przyciągają, zwłaszcza w zimie, setki tysięcy mieszkańców Europy, także coraz więcej Polaków.
[srodtytul]Przełęcz Mitla[/srodtytul]
Droga prowadząca z Taby na południu Synaju do Kairu przecina góry Mitla szerokim wąwozem o długości ok. 30 km. Szosa wznosi się ku strategicznej przełęczy Mitla. W 1956 r. zdobyli ją izraelscy spadochroniarze, w 1967 r. doszło tu do największej po II wojnie światowej – do walki wprowadzono łącznie 1100 czołgów – bitwy pancernej między przedzierającymi się w stronę Kanału Sueskiego Egipcjanami i próbującymi ich okrążyć oddziałami izraelskimi. Na sąsiadujących z przełęczą stokach, wznoszących się nad pustynną równiną ciągnącą się aż po odległy o 50 km Suez, dostrzec można jeszcze zasypane piaskiem resztki umocnień izraelskich zbudowanych po wojnie Yom Kippur.
[srodtytul]Kair[/srodtytul]
