W lutym minęło trzydzieści lat od śmierci największego twórcy pop-artu, który sam stał się ikoniczna postacią tego nurtu sztuki. Dziewięć lat temu Krystian Lupa zrealizował spektaklu „Factory 2” na scenie kameralnej Narodowego Starego Teatru w Krakowie. A przed rokiem w MOCAK-u otwarta została instalacja „Live Factory 2: Warhol by Lupa”, bazująca na scenografii spektaklu. W tej właśnie przestrzeni odbędzie się spotkanie z jego reżyserem i zespołem aktorskim.
Będzie to okazja do dyskusji na temat spuścizny Andy’ego Warhola oraz znaczenia spektaklu i instalacji w MOCAK-u jako symbolicznego dziedzictwa prawdziwej Factory.
Ta fabryka Andy Warhola była jego legendarnym nowojorskim studiem w latach 1962–1984, które kilkakrotnie zmieniało lokalizację. Spektakl Lupy odwoływał się do najgłośniejszej drugiej „srebrnej” Fabryki, założonej w 1964 roku i działającej do 1968 przy East 47 Street na Manhattanie. Ściany i sufit pomalowane były tam na srebro i wyłożone srebrną folią. Przez tę fabrykę przewijały się tłumy artystów, zarówno znanych (Lou Reed, Bob Dylan, Mick Jagger, Allan Ginsberg, Edie Sedgwick), jak i osoby, które obecności tam zawdzięczały swoje piętnaście minut sławy. – Wszyscy byli sobie równi, każdy współpracował z każdym przy dziełach sztuki, performance'ach i happeningach – wspominał Billy Name ,jeden z bywalców Silver Factory . Życie tam było permanentnym performansem, w którym każdy wyciskał z siebie maksimum indywidualności
Następnie Andy Warhol przeniósł pracownię na Union Square Est, gdzie stworzył „ Białą Fabrykę”. To tam doszło do zamachu w 1968 roku, w którym o mało nie stracił życia.
Krystiana Lupę zainspirowała biografia Warhola, jak i fenomen Fabryki, jej miejsce w kulturze lat 60. Uznał że warto ożywić w teatrze tamtą atmosferę. – Pamiętam, kiedy przyjechałem do Nowego Jorku i zaczęliśmy szukać tego miejsca. – opowiada Krystian Lupa. - Znamy przecież dokładny adres, przychodzimy, a tam już nie ma tego kawałka ulicy, nie tylko tego domu, ale nawet sąsiednich budynków. Wszystko wygląda inaczej.
Jego spektakl nie stał się jednak dokumentalną rekonstrukcją, lecz oparł się zarówno na eksperymentalnych metodach działania Andy Warhola, jak i improwizacji samego reżysera i aktorów przed kamerą, zacierającej granice między sztuką i życiem. Twórcy spektaklu nie tylko utożsamiali się ze swymi bohaterami, ale kreowali samych siebie wobec nich. Instalacja w MOCAK-u oddaje atmosferę pracy, towarzyszącej powstaniu „Factory 2”.
