Janusz Korczak promuje Polskę w Wenecji

Zgodnie z wieloletnią tradycją projekt pawilonu polskiego wyłaniany jest w otwartym konkursie. Dyrektor Galerii Zachęta Hanna Wróblewska przypomina zaś, że struktura samego weneckiego Biennale w odróżnieniu od innych tego typu imprez od lat pozostaje niezmienna. Ten jej konserwatyzm ostatnio odbierany jest jednak jako zaleta. Wystawa główna przygotowywana jest zwykle przez znanego kuratora lub grupę.

Od ponad 15 lat o tym, co będzie w polskim pawilonie decyduje niezależne jury powołane przez ministra kultury. Ono właśnie wybiera projekt, a decyzja wymaga od komisji sporej wyobraźni. Wybiera się przecież wizję, która jeszcze nie istnieje. Z każdym rokiem nie tylko jednak wzrasta liczba nadesłanych projektów, ale są one coraz lepiej napisane. W tym roku było ich ponad 40.

Biennale w Wenecji to nie konkurs na najlepszego artystę. – Oczekujemy projektu, który w tej polifonii głosów, jakim jest wenecka impreza – mówi Hanna Wróblewska – będzie współgrał z innymi koncepcjami, ale też się wyróżniał, zwracał na siebie uwagę zwiedzających. Stanie się ciekawym przekazem dotyczącym Polski. Jury musi też spojrzeć na tę wizję praktycznie, a więc ocenić, czy ma ona szansę realizacji.

Nazwiska autorów są zaszyfrowane. Ujawnia się je dopiero po wybraniu określonego projektu. Zdarza się więc, że znani kuratorzy przegrywają z mniej uznanymi, czasami wręcz z nieznanymi. Hanna Wróblewska zwraca uwagę, że wielokrotnie zdarzało się, że wybitni polscy artyści, jak choćby Paweł Althamer nigdy nie przygotowali polskiego pawilonu, bo jury uznawało, że ich projekt nie spełnia wszystkich oczekiwań. Inne projekty dawały większe możliwości.

W tym roku jury wybrało propozycję Barbary Piwowarskiej. Jest nią realizacja amerykańskiej artystki wizualnej Sharon Lockhart „Mały Przegląd”.