Do jego najważniejszych publikacji należą m.in. „Sztuka naszego czasu" (1956), „Granica współczesności" (1965), „Pożegnanie z krytyką" (1966), „Kubizm" (1966), „Ikonosfera" (1972), „Dzieje sztuki w zarysie" (1976,1988), „Polskość jako sytuacja" (2002). Dwie książki poświęcił przyjaciołom artystom. „Deskę" (1997) – Tadeuszowi Kantorowi i „Nowosielskiego" (2003).
Podczas czwartkowego spotkania w Muzeum Narodowym w Warszawie dorobek profesora prezentowali dyr. Agnieszka Morawińska, prof. Maria Poprzęcka, Wojciech Włodarski, wykładowca warszawskiej ASP, dyr. Wojciech Suchocki z poznańskiego Muzeum Narodowego.
Profesor skończył 31 marca 90 lat. Urodził się w Gnieźnie. Studia na historii sztuki UJ w Krakowie rozpoczął w 1938 r. W czasie okupacji uczęszczał do Szkoły Rzemiosł Artystycznych, gdzie spotkał artystów, którzy należeli później do Grupy Krakowskiej. Towarzyszył im działalnością krytyczną przez następne pół wieku. Współpracował z podziemnym teatrem Tadeusza Kantora i uczestniczył w jego premierze „Balladyny". W 1944 r. został aresztowany za działalność konspiracyjną i uwięziony w obozach koncentracyjnych Gross-Rosen i Sachsenhausen.
Zajmuje się głównie sztuką XIX i XX wieku oraz teorią sztuki. Twierdzi, że bez znajomości przeszłości nie sposób mówić o sztuce współczesnej.
