Polityków można zrozumieć – Antoni Macierewicz jest dla wszystkich innych partii wrogiem publicznym numer 3 (zaraz po Kaczyńskim i Ziobrze). Komentarze parlamentarzystów skupiły się więc na jego osobie. Od Stefana Niesiołowskiego usłyszeliśmy, że „Biała księga” to „brednie” i „wymysły człowieka chorego z nienawiści”, Paweł Olszewski odsyłał Macierewicza i Kaczyńskiego do psychiatry i stwierdził, że ich konferencja jest „zawracaniem ludziom głowy na wakacjach”. Szef klubu PSL Stanisław Żelichowski mówił o chocholim tańcu na trupach (dla porównania dziennik „Izwiestija” napisał o „tańcu na grobach”), a Wacław Martyniuk z SLD o braku dostępu Macierewicza do dowodów. Wszyscy jak jeden mąż deklarowali, że z „Białą księgą” nie zamierzają się zapoznawać.

Raport komisji Jerzego Millera i biała księga PiS - czy rządowym specjalistom od PR uda się to pogodzić?

Dla Donalda Tuska i jego współpracowników te dni są czasem wytężonego myślenia, jak pogodzić to, co już napisała komisja, z tym, co o odpowiedzialności Rosjan i polskich władz mówił Antoni Macierewicz. Można zrobić tylko jedno – dobrze raport „omówić”. Nie powinno więc dziwić, jeśli wersja komisji Jerzego Millera będzie przedstawiona jako „złoty środek”, coś zdrowszego i bardziej obiektywnego od „skrajnych” dokumentów przedstawionych przez MAK i Antoniego Macierewicza - czytamy w "Uważam Rze".