Akcyjność to choroba krajów, w których polityka jest populistyczna z natury, a instytucje podporządkowane bieżącym gierkom i nieokrzepłe. Niestety, tak to właśnie wygląda w Polsce, dlatego boję się bardzo spektakularnych i budzących emocje wydarzeń. Wiem, że zaraz po nich politycy będą mieć ogromną pokusę, żeby „coś zrobić”. I na ogół jest to coś niemądrego, kontrproduktywnego, a już na pewno nieprzemyślanego. Tak na przykład jak impulsem do całego bloku absurdalnie restrykcyjnych zmian w kodeksie drogowym stał się głośny tragiczny wypadek na ulicy Sokratesa w Warszawie, w którego sprawie ostatecznie sąd uznał, iż pewną część winy ponosił również zabity pieszy.
Dlatego z drżeniem czekam na to, co teraz politycy wymyślą – a myśleć już zaczęli, aż im się z głów kurzy – po śmierci dręczonego okrutnie przez ojczyma ośmioletniego Kamila. Ocena tego, co się stało, jest bezdyskusyjna. To, że prokurator generalny zapowiada zmianę kwalifikacji czynu na zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem, również wydaje się uzasadnione. Cierpienie katowanego dziecka trudno sobie wyobrazić, a każdą normalną osobę ogarnia na myśl o tym wściekłość.
Czytaj więcej
Kamil, ośmioletni chłopiec, zmarł skatowany przez konkubenta matki. Dziecko cierpiało niewyobraża...
To wszystko jednak nie znaczy, że trzeba teraz na gwałt wywracać system do góry nogami, pisać nowe ustawy i „coś robić”, póki trwa zainteresowanie mediów, żeby zarobić punkty w roku wyborczym.
Tak, w sprawie Kamila ewidentnie coś nie zadziałało. Sygnałów ostrzegawczych było wiele, a instytucje na nie nie zareagowały – choć miały przesłanki. To już wiemy. Zanim jednak cokolwiek się zmieni w przepisach, na przykład dając instytucjom znacznie większe uprawnienia, warto się na chwilę zatrzymać. Naprawdę, sposób działania takich państw w państwie jak norweski Barnevernet nie powinien być w Polsce wzorem, ale przeciwnie – ostrzeżeniem, że nadmierne kompetencje prowadzą do instytucjonalnej patologii.
