A tak naprawdę to eskalowaniem sporu między instytucjami unijnymi a rządem w Polsce. Podsycaniem negatywnych emocji - czyli tym, co obrazowo nazywa się dolewaniem oliwy do ognia.

Dziwi to bardzo, bo sędziwa i doświadczona Unia Europejska nie powinna się kierować emocjami i spory łagodzić, a nie je dodatkowo rozpalać. Jak zaś inaczej nazwać to, że dyplomata, który został przez polski rząd uznany - nie wnikam w powody i ich sensowność - za niegodnego zaufania w roli szefa przedstawicielstwa Polski przy Komisji Europejskiej w Brukseli, chwilę później przyjeżdża jako przedstawiciel tejże Komisji Europejskiej do Polski. Nominacja wygląda prowokacyjnie, jako próba zagrania na nosie Witoldowi Waszczykowskiemu.

Najdziwniejsza jest argumentacja, którą przeczytałem we własnej gazecie: "W stolicy UE Prawda jest niezwykle ceniony za aktywność w interesie Polski". Rozumieć interes Polski można różnie, ale na pewno nie polega on na dorzucaniu przez Brukselę kolejnych powodów do międzynarodowych i czysto krajowych sporów z rządem PiS.

Instytucje Unii Europejskiej powinny też unikać występowania w roli tych, co wiedzą wszystko lepiej od państw członkowskich, nawet o tym, jak narodowy interes mają realizować dyplomaci tych krajów.

Wszystko to nie oznacza, że Marek Prawda nie jest doświadczonym i zasłużonym dyplomatą. Podobnie jest zresztą, zdaje się, z jego następcą w roli polskiego ambasadora przy KE. Jarosław Starzyk też jest doświadczony i zasłużony, ciepłe słowa na jego temat słyszałem od tych samych dyplomatów, którzy chwalili Marka Prawdę (osobiście żadnego z tej dwójki nie poznałem, więc mogę się odwoływać tylko do zdania innych).