-  ulga na dzieci – dobrze, że minister wylicza, że propozycja PIS jest wyliczona przez niego w kwocie netto, nie było to do tej pory jasne;

- sprawa opłacania przez państwo składek do ZUS za rodziców przebywających na urlopach wychowawczych – szkoda, że minister nie przyznał, że po prostu świadomie zawyżył szacunki z propozycji PIS. Zamiast tego brnie w tłumaczenia, że MF „przyjął, że Jarosław Kaczyński chce rozszerzyć krąg osób, za które państwo płaci składki". Na jakiej podstawie? Przecież w postulatach opozycji nie ma o tym słowa.

- ulga na podręczniki – także tutaj Jacek Rostowski brnie w dialektykę. Tłumaczy, że założył iż ulga ma dotyczyć wszystkich dzieci. Po pierwsze to wątpliwa argumentacja (jeśli opozycja mówi o uldze, a nie po prostu o kupowaniu podręczników wszystkim dzieciom założenie, że dotyczy to wszystkich jest naciągane), po drugie wskazaliśmy, że szacunek tej ulgi (1,1 mld zł) przekracza cały rynek  podręczników. Po co podtrzymywać złe szacunki?;

- bon oświatowy i subwencja na przedszkola – oprócz tego, że podtrzymujemy nasze stanowisko, że to dwie odmienne koncepcje i trudno podliczać ich sumę, złapaliśmy ministra Rostowskiego na kolejnej nieścisłości. Przekonując nas, że można to sumować, zauważa że „po pierwsze wg propozycji Kaczyńskiego tańsze przedszkola mają dotyczyć wszystkich dzieci, a bony tylko najuboższych". To nieprawda. W programie PIS nie ma ani słowa, że bon adresowany jest dla ubogich. Mowa tu o „dofinansowaniu z budżetu kosztów żłobka i przedszkola. Rodzina (nie ma tu mowy o jej statusie materialnym) realizuje bon w placówce (...) publicznej lub niepublicznej". Skąd minister Rosowski wziął te rodziny ubogie (wpisał to także w swoich oficjalnych wyliczeniach) nie wiadomo.

Mamy nadzieję, że nasz merytoryczny spór przyczyni się do poprawy nie tylko jakości prezentowanych przez liderów partii postulatów, ale także do poważniejszego traktowania przeciwników politycznych przez rząd. Wszystkim nam przecież zależy, aby w poważnej debacie o kondycji naszego państwa unikać błędów merytorycznych, niedociągnięć, nadinterpretacji czy manipulacji.

Tomasz Wróblewski