Przypomnę tylko, że w ostatnim jak na razie etapie postępowania wyłaniającego władze TVP w pień wycięto kandydatów związanych ze światem kultury. Środowiska twórcze protestują i narzekają na upartyjnienie pozostałych kandydatów, a prezydent Komorowski wyraża zaniepokojenie.
Czy twórcy mają rację? To zależy, i to w stosunkowo niewielkiej skali od nich samych. Zależy od tego, czy kiedykolwiek pojawi się odpowiedź na pytanie zadawane od lat: czym ma być telewizja publiczna? Telewizją misyjną, telewizją komercyjną czy telewizją mieszaną. Jak wiadomo, mimochodem przyjął się w Polsce ten ostatni model, który ma mnóstwo wad i jedną podstawową zaletę, w zależności bowiem od bieżących potrzeb pozwala traktować TVP jako realizującą misję bądź zarabiającą pieniądze. Jak komu wygodniej. Podobny zresztą problem dotyczy na przykład Poczty Polskiej, zmuszanej od czasu do czasu do utrzymywania zbyt gęstej sieci placówek ze względu na interes społeczny. Są też pretensje do kolei, że likwiduje nierentowne połączenia nie dbając o wymiar ludzki, czyli tych nielicznych pasażerów, którzy z nich korzystają. I tak dalej.
Jeżeli TVP miała by być telewizją misyjną, być może powinni rządzić nią ludzie związani ze środowiskami twórczymi, ze wszystkimi wadami i zaletami tego rozwiązania. Jeżeli komercją – jak najlepsi menedżerowie znający się na zarabianiu pieniędzy. A w obecnym modelu mieszanym mamy to, co mamy – ludzi kultury brak, kilku kandydatów partyjnych i jednego, może dwóch znających się na mediach menedżerów. Losy tego postępowania ukazują zatem trwający już od dłuższego czasu stan braku pomysłu na telewizję publiczną.
