Wiedziano, że scena jest moim żywiołem, więc wszędzie tam, gdzie trzeba było moderować dyskusje, czasem w deszczu, na prowizorycznych estradkach, miałam okazję razem z kandydatami na posłów stać wobec większych lub mniejszych tłumów. Byli to ludzie ciekawi nowych wyzwań, popierający nową demokrację, ale też przypadkowi gapie, często po piwku. Wcale nie było łatwo, zwłaszcza młodej osobie, opanować takie zgromadzenie.

Kandydaci na posłów to byli wtedy ludzie takiego pokroju jak np. dr Zofia Kuratowska, Bronisław Geremek czy Aleksander Hall. Byli też oczywiście ludzie opozycji jak Jacek Kuroń czy Adam Michnik. Wszyscy oni, bez względu na różnice, wyróżniali się inteligencją i swobodą bycia. I umiejętnością prowadzenia rozmowy. Był to całkowicie inny styl publicznego istnienia od tego, jaki znaliśmy z PRL. Ludzie o głębokiej wiedzy i szerokich horyzontach wykazywali się wtedy klasą i szacunkiem dla każdego rozmówcy. Takie wiece były barwne, bo oprócz wzniosłych słów panował klimat pogody ducha, jaki zwykle łączy się z wysoką kulturą. Po niewolniczym systemie PRL, gdzie panowała nie tylko państwowa, ale też osobista cenzura, samo zachowanie tych ludzi, ich indywidualne myślenie, otwierało głowy, wprowadzało klimat wolności. Szczera, niecenzurowana i zwykła rozmowa była wtedy pierwszym doświadczeniem prawdziwej demokracji.