Stanowisko, jakie objąłem, nazywało się zabawnie: redaktor zamawiający. Koledzy żartowali, że uzyskałem oficjalne uprawnienia do zamawiania pizzy. Tak naprawdę byłem zastępcą szefa publicystyki TVP 1, czyli redaktora programującego. A tym szefem został nie byle kto, bo Piotr Zaremba, już wtedy wyrastający na najważniejszego publicystę III RP.

Usiłowaliśmy wraz z Piotrem wprowadzić do TVP parę nowych twarzy. Każda nasza sugestia, aby jako wydawcę lub prowadzącego program zaprosić kogoś z zewnątrz, spotykała się z odpowiedzią naszych pracowników, że się nie da. Bo nasz kandydat nie ma odpowiedniego doświadczenia. Bo nie zna procedur. Bo musi najpierw skończyć kurs logopedyczny. Bo – mówiąc najkrócej – musi być fachowcem. Bo jeśli będzie ktoś spoza branży, to zniszczy tę delikatną instytucję, jaką jest TVP.

Słowo „fachowiec" odmieniano setki razy przez wszystkie przypadki. Trafnie określił wtedy tę klasę, w praktyce rządzącą publiczną telewizją, Bronek Wildstein, którego – ignorując liczne protesty – zaprosiliśmy do prowadzenia jednej z audycji. Nazwał ich fachurkami.

„Fachurki" okazały się wyjątkowo nieskuteczne, kiedy trzeba było zorganizować debatę na temat aborcji. Pamiętam, że nie potrafiły zaprosić do grona dyskutantów choćby jednego twardego przeciwnika przerywania ciąży. Prosiłem: – Znajdźmy lekarza, etyka... Odpowiedź wciąż była jedna: – Szukamy, ale ani lekarzy, ani etyków tak myślących nie ma.

Wydaje mi się, że to nie była celowa manipulacja. Po prostu najłatwiej było zaprosić ludzi, których się na co dzień spotyka na salonach: te wszystkie feministki, działaczki proaborcyjne, liberalnych filozofów i socjologów, a jeśli już księdza, to tego najbardziej wówczas znanego, zajmującego się pomocą chorym na AIDS.