„Skargę [tj. pozew] pisze się na wielkim arkuszu papieru. Najlepiej brać papier biały kancelaryjny, który zwykle w handlach po 2 fenigi za arkusz się sprzedaje. Taki papier łamie się wzdłuż na dwie równe części. Po lewej stronie u góry pisze się nazwisko i miejsce zamieszkania skarżącego (za polskich czasów zwał się powód często aktorem) oraz tak samo oskarżonego [czyli pozwanego – przypis]. Jeżeli zatem np. Franciszek skarży Andrzeja, tedy pisze tak u góry po lewej stronie: »Skarga gospodarza Franciszka Łosińskiego w Czeszowie, powoda, przeciw szewcowi Andrzejowi Holewińskiemu w Kcyni...«. Potem na prawo pisze się właściwą skargę [czyli treść pozwu]. Pismo niech będzie czytelne, wyraźne atramentem czarnym pisane. Unikaj plam i wszelkiego zabrudzenia. Po napisaniu trzeba papier złożyć akuratnie w formę listu i zaadresować. Jeżeli sam wrzucasz w skrzynkę sądową, która się znajduje przy każdym sądzie, albo przez kogoś pewnego dajesz wrzucić, może być list i nie zapieczętowany. Jeżeli pocztą posyłasz, trzeba lakiem lub opłatkiem [papieru] lekko zapieczętować i koniecznie przylepić znaczek. Niestety wszystkie pisma do władz rządowych muszą być po niemiecku pisane. Mogą sądy wyjątkowo przyjmować i po polsku od osób nieumiejących po niemiecku, ale zawsze to wyjątki. Skargę więc trzeba ułożyć po niemiecku. Jeżeli nawet Niemcy piszą błędnie po niemiecku, to nie można się dziwić, że Polak, pisząc po niemiecku, popełnia błędy. Niech cię to nic nie obchodzi, byle tylko sąd rozumiał, czego chcesz, o resztę nie pytaj. Sama skarga powinna być treściwa, krótka, ale zarazem podająca wszystko, co się właściwego przedmiotu tyczy. Trzeba się wystrzegać niepotrzebnej gadaniny, bo to nic nie pomoże, a chyba zaszkodzi.
Skarga pisana musi koniecznie zawierać:
1) Dokładne oznaczenie obydwóch stron oraz tychże nazwiska, zatrudnienie, miejsce zamieszkania...
2) Dokładne podanie spornej sprawy i na mocy czego się skarży oraz dodać należy wniosek, czyli prośbę, np. aby skazać dłużnika na zapłacenie kwoty pieniężnej, którą winien itp.
3) Zaproszenie przeciwnika przed sąd celem ustnej rozprawy o sporny przedmiot.
