WSA w Gdańsku w wyroku I SA/Gd 1479/21 stwierdza, że: „ocena konstytucyjności danego przepisu prawa nie może być ograniczona wyłącznie do stanu sprawy, w której jest dokonywana. Zdaniem Sądu powinna się odnosić także do innych potencjalnych sytuacji, które mogą wystąpić w związku ze stosowaniem danego przepisu prawa. Oceniając więc konstytucyjność przepisu art.245 par.1 pkt 3b O.p. nie można pominąć, że postępowanie nadzwyczajne jakim jest postępowanie wznowieniowe zmierzające do wzruszenia decyzji ostatecznej, może być zainicjowane przez podatnika , ale i też przez organ działający z urzędu (art.241 O.p.). W takiej potencjalnej sytuacji, gdy organ skutecznie przeprowadzi procedurę wznowieniową zmierzającą do uchylenia decyzji ostatecznej w kierunku niekorzystnym dla podatnika, istnienie granicy czasowej (upływ terminu przedawnienia) dla możliwości wzruszenia decyzji ma dla podatnika walor ochronny, zabezpieczający przed naruszeniem trwałości takiej decyzji. Mając więc na uwadze powyższe Sąd nie podzielił zastrzeżeń strony skarżącej i uczestnika co do konstytucyjności art.. 245 par.1 pkt 3b O.p.”
Zauważyć jednak należy, że zobowiązania podatkowe przedawniają się zgodnie z art. 70 par. 1 O.p. z upływem lat 5 od powstania zobowiązania. Po upływie tego terminu zobowiązania podatkowe wygasają z mocy prawa. W ten sposób organ (a nie podatnik) jest dyscyplinowany do działania szybkiego i zgodnego z prawem. Skoro zobowiązanie wygasło to go nie ma. Nie może więc organ wznawiać postępowanie z urzędu po upływie terminu przedawnienia zobowiązania nawet jeśli ujawnił się nowy dowód w sprawie, który powoduje, że dotychczasowa decyzja ostateczna określała zbyt niskie zobowiązanie podatkowe. Skoro zobowiązanie wygasło, to nie można ani prowadzić w tej sprawie postępowania ani wydawać w tej sprawie decyzji ani jej dochodzić.
Czytaj więcej
W Ordynacji podatkowej (O.p.) zapisanych jest wiele praw jakie mają podatnicy.
Błędne jest więc założenie sądu, że przepis ten jest korzystny dla podatników, bo chroni ich przed wznawianiem postępowania z urzędu po upływie terminu przedawnienia. Przed takim działaniem skuteczną ochroną jest art. 70 i art. 59 O.p.. Konsekwencją było stwierdzenie, że brak jest wątpliwości co do zgodności z Konstytucją tego przepisu.
Skoncentrowanie się sądu na nie prawdziwym, argumencie spowodowało, że uszło uwadze to co w sprawie jest istotne. Mianowicie, że na podatniku nie ciążyło żadne zobowiązanie podatkowe za dany okres, a organ wydając po kilku latach błędną decyzję upozorował istnienie takiego zobowiązania, a działający w zaufaniu do organu obywatel/podatnik wpłacił na konto organu kwotę wynikającą z wydanej decyzji.
