Zdarza się niestety, że przez głupotę czy skrajny formalizm prokuratora lub sędziego wymiar sprawiedliwości przyjmuje karykaturalną postać, która zaprzecza jego istocie. O tzw. absurdach sądowych pisze się wiele, ale historia człowieka chorego na schizofrenię paranoidalną, który przez kilkanaście lat przesiedział w więzieniu z szeregiem drobnych wyroków na koncie (za groźby) będących konsekwencją jego dolegliwości, wymyka się tej definicji.
Przygnębiające jest zwłaszcza to, że wszyscy - sędziowie, prokuratorzy i mądrzy profesorowie – widzieli , iż człowiekowi dzieje się krzywda. A jednak z trybów wymiaru sprawiedliwości wyplątać się nie zdołał.
Tymczasem gołym okiem widać, że w tej sprawie standardy związane z sądzeniem chorego zostały złamane. Standardy, które mówią: człowiek chory psychicznie, człowiek niepoczytalny nie odpowiada. Bo sądzić niepoczytalnego, to tak jakby sądzić dziecko.
W sprawie Łukasza, u którego w wieku 12 lat stwierdzono schizofrenię, tak się nie stało. Dlaczego? Nasuwają się dwa wnioski. Brak standardów postępowania z ludźmi chorymi psychicznie przed sądami oraz barbarzyńskie zwyczaje niektórych sędziów i prokuratorów mających skłonność do traktowania ludzi jak statystyczne numerki.
W Polsce brak też na przykład jakiegokolwiek monitoringu osób chorych psychicznie, które dostały się w tryby wymiaru sprawiedliwości. Łukasz przez kilkanaście lat miał pewnie kontakt z kilkunastoma sędziami i prokuratorami. I co się działo? Jeden sąd stwierdzał: „chory" i wysyłał go do szpitala psychiatrycznego, a drugi – „zdrowy", może siedzieć nawet w karcerze. Brak sprawnej komunikacji między sądami czy prokuratorami (sprawa karalności prezesa Amber Gold jest tego jaskrawym przykładem) to dziś największa bolączka wymiaru sprawiedliwości.
