Inne kraje Wspólnoty, takie jak Polska, nienależące do tego elitarnego klubu finansowego, nie będą miały nic do powiedzenia w sprawie. A przecież decyzje te przesądzą o przyszłym kształcie całej Unii Europejskiej.
Najbardziej śmiałe reformy gospodarcze i polityczne podejmowane są zazwyczaj w kryzysie, gdy nie ma czasu na ewolucyjne programy. Pod groźbą załamania
gospodarczego przeprowadzane są zmiany, na które w innej sytuacji nie zgodziłaby się większość polityków i obywateli. Tak właśnie jest w tej chwili.
Dwa najpotężniejsze państwa eurolandu zaproponowały innym krajom strefy, by ujednolicić zasady polityki gospodarczej, ustanowić wspólne władze, a nawet wprowadzić razem nowy podatek (od operacji finansowych). To korzystne rozwiązania. Pytanie, co to oznacza dla zewnętrznego obserwatora.
Otóż będziemy mieli dwie Unie. Pierwszą – ścisły związek kilkunastu, w większości bardzo bogatych państw. I drugą – strefę wolnego handlu luźnej federacji kilku państw, w większości znacznie biedniejszych. Do pierwszej – najbogatszego związku gospodarczego świata – wejdą nawet ci, którzy żyli rozrzutnie na koszt innych, ale przyjęli euro. Państwa z drugiej grupy będą mogły kandydować do eurolandu po spełnieniu ostrych, narzuconych warunków. Do tego czasu dostaną szansę uczestnictwa w dyskusji o kształcie służby zdrowia czy prawach człowieka, ale o gospodarce będą decydowali inni.
