Czworonóg, który zamieszkał w wodzie

Odkryte zwierzę nazywa się Indohyus. Jest wielkości lisa – ale różni się od niego zasadniczą cechą. Indohyus był roślinożercą. Tak naprawdę powinniśmy widzieć w nim coś w rodzaju małego jelenia.

O tym, że orki, wieloryby, delfiny i inne walenie wywodzą się od ssaków lądowych, wiadomo od dawna. Dotychczas jednak przeważał pogląd, że ich przodkiem musiał być jakiś drapieżnik, ponieważ najwcześniejsze kopalne walenie miały zęby mięsożerców. Teraz się okazuje, że lądowy przodek wielorybów wcale nie był krwiożerczą bestią. Był łagodnym ssakiem parzystokopytnym.

Podobnie zbudowane kości mają dzisiejsze hipopotamy. To wskazuje, że zwierzę dużo brodziło w wodzie

O tym, że Indohyus jest blisko spokrewniony z wielorybami, naukowców przekonała budowa czaszki i ucha – pod tym względem zwierzę bardzo przypomina najwcześniejsze walenie.

Bardzo ważną cechą rodzaju Indohynus jest grubość jego kości. Mają one bardzo mocną, szeroką warstwę zewnętrzną. Podobnie zbudowane kości mają dzisiejsze hipopotamy. Taka budowa wskazuje na to, że zwierzę spędzało dużo czasu, brodząc w wodzie.

Budowa czaszki i zębów mówi nam, że Indohyus był zwierzęciem roślinożernym. Jadł rośliny lądowe. Jednocześnie, jak wskazuje izotopowa analiza zębów, ssak ten spędzał bardzo wiele czasu w wodzie.

Jak te fakty połączyć? Naukowcy uważają, że Indohyus mógł uciekać do wody przed grożącym mu niebezpieczeństwem. Porównują jego zachowanie do zwyczajów kanczyla afrykańskiego, małego nocnego ssaka, który również chowa się w wodzie, gdy coś mu zagraża.

Kiedy więc przodek dzisiejszej orki wchodził do wody, był jeszcze roślinożercą. Uciekał ze stałego lądu przed drapieżnikami. Ale w wodzie szybko nauczył się korzystać z bogactwa ryb – sam stał się drapieżnikiem.

Odkrywcą szkieletu Indohyusa jest dr Hans Thewissen z amerykańskiego Uniwersytetu Północnowschodniego Ohio. Opis badań naukowca opublikowało czasopismo „Nature”.

Szkielet Indohyusa ma 48 mln lat. Jest więc w rzeczywistości młodszy niż odkryte wcześniej pozostałości najstarszych waleni: Pakicetusa i Ambulocetusa. Tamte zwierzęta żyły około 50 – 52 mln lat temu. Indohyus nie jest więc dosłownie ich przodkiem, ale jak tłumaczy Hans Thewissen, pokazuje nam, w jaki sposób powinniśmy sobie tego przodka wyobrażać.

Thewissen uważa, że jego odkrycie powinno zmienić sposób, w jaki patrzymy na granicę pomiędzy ssakami parzystokopytnymi a waleniami. Dotychczas podstawowym rozróżnieniem między tymi rzędami było środowisko, w którym zwierzęta żyją: walenie mieszkają w wodzie, parzystokopytne na lądzie.