Leżące na skrzyżowaniu dróg miasto nad laguną kwitło w latach republiki rzymskiej i wczesnego cesarstwa. Wysunięte najbardziej na wschód miasto rzymskie padło ofiarą najazdu Hunów pod wodzą Atylli w roku 452. Po spaleniu i splądrowaniu Altinum mieszkańcy zaczęli je opuszczać, przenosząc się na pobliskie wyspy. To wymuszone przez sytuację osadnictwo dało początek Wenecji, która szczyt swej świetności osiągnęła w średniowieczu.
Zespołowi naukowców przewodził dr Andrea Ninfo z Wydziału Geografii Uniwersytetu w Padwie. W lipcu 2007 roku badacze sporządzili szereg fotografii lotniczych terenu, na którym znajdowało się starożytne miasto. Zdjęcia robione były w świetle widzialnym, jak i w bliskiej podczerwieni. Badaniom sprzyjała susza, jaka w sezonie 2007 nawiedziła tereny wokół laguny. Dzięki niej badacze mogli zidentyfikować kamienie, cegły i inne pozostałości stale leżące dzisiaj pod powierzchnią pól uprawnych.
Wyniki tych obserwacji włoscy naukowcy przedstawiają w magazynie "Science".
Altinum, podobnie jak później Wenecja, otoczone było siecią kanałów i rzek. Obraz otoczenia miasta, jaki uzyskali włoscy badacze, zgadza się z opisem starożytnego geografa Strabona z I w. n. e. Według jego relacji miasto otoczone było wodami i położone na skarpie kilkumetrowej wysokości. Szeroki kanał łączący centrum miasta z laguną dzielił je na dwie części. Z obu stron kanału w obrębie murów miejskich mieszkańcy zbudowali dwie bramy, prawdopodobnie z mostami.
To – według naukowców – świadczy o tym, jak mieszkańcy przystosowywali się do życia w specyficznym środowisku laguny na długo przedtem, nim ktokolwiek słyszał o Wenecji.
