Ludzie i popioły

Prof. Stanley Ambrose z Uniwersytetu Illinois i współpracujący z nim prof. Martin Williams z australijskiego Uniwersytetu w Adelajdzie zbadali warstwę popiołów po tym wybuchu w trzech miejscach w Indiach i na dnie zatoki bengalskiej. Zbadali pyłki roślin pod i nad tymi warstwami, co daje pojęcie o zmianach w szacie roślinnej i w klimacie spowodowanym wybuchem.

Okazało się, że po erupcji zaszły zasadnicze zmiany w szacie roślinnej i klimacie w Indiach i w ogóle na całym globie ziemskim. Zniknęły gęste lasy deszczowe, lubiące wilgoć paprocie, natomiast pojawiły się tereny trawiaste, klimat stał się suchy. Wybuch spowodował poważne globalne ochłodzenie, średnia temperatura planety spadła wówczas o 16 st. C. Nastało potężne wahnięcie klimatyczne – oziębienie trwające około 1800 lat.

Ambrose i Williams skojarzyli skutki katastrofalnego wybuchu z ustaleniami antropologów, którzy wykazali, że ludzkość jest nieoczekiwanie mało zróżnicowana pod względem genetycznym. Jedna z hipotez wyjaśnia to tym, że w dziejach Homo sapiens doszło do tzw. wąskiego gardła, sytuacji, gdy populacja ograniczyła się zaledwie do kilku tysięcy osobników i gatunek znalazł się na skraju zagłady. Genetycy szacują na podstawie tzw. zegara molekularnego, że taka sytuacja miała miejsce... 73 tys. lat temu.