Z tego samego powodu postanowiłem zrezygnować z corocznego wyjazdu na żagle do Chorwacji. Zazdroszczę tym polskim żeglarzom, którzy w majowy weekend rozpoczęli tegoroczny sezon na Adriatyku. Bo tam jedynym problemem jest otwieranie ostryg. Aby to zrobić, potrzebny jest nóż o ostrzu krótkim, grubym i szpiczastym. Wbija się je pomiędzy dwie muszle, w których kryje się ostryga, po czym podważa wierzchnią muszlę, uważając, by nie wylać wody z wnętrza drugiej, no i nie uszkodzić samej ostrygi. Nóż taki posiada zabezpieczenie, które chroni dłoń przed ostrymi krawędziami muszli. Niestety, na wyposażeniu jachtów nie ma takich noży. (Zamiast niego najlepiej użyć scyzoryka ze złamanym ostrzem).
Wiem, że wielu ludzi ma problem z jedzeniem ostryg. Twierdzą, że są bez żadnego smaku. Myślę, że ci malkontenci jedli je w niewłaściwym miejscu, towarzystwie i o niewłaściwej porze. Ostrygi, mimo że do sklepów transportuje się je wyjątkowo starannie – w skrzynkach z lodem owinięte glonami – to jednak źle znoszą podróż. Im dłużej jadą, tym słabsze dają później doznania smakowe. Najlepsze są zaraz po wyjęciu z morza. Wtedy dają rozkosz, czuć istotę ich smaku – delikatny posmak morskiej wody.
Wiedzą o tym polscy żeglarze, którzy pływają po błękitnych wodach Adriatyku od kilkunastu lat. Odkąd się okazało, że aby wyczarterować łódkę, wystarczy posiadać uprawnienia takie jak te na Mazurach. Niełatwo na początku było przyzwyczaić się do jachtów; większych i o wiele lepiej wyposażonych niż mazurskie łajby. I tu, jak zwykle, pożyteczne okazały się książki mistrza sensacji Alistaira MacLeana, który w powieści „Złota sieć” tak opisywał wnętrze jachtu: „Na prawo od schodków stał stół z mapami morskimi, a na grodzi wisiały przyrządy nawigacyjne: prędkościomierz, miernik siły wiatru, wskaźnik głębokości, barometr, terminal GPS”. Wystarczyło oddać cumy i wypłynąć na swój pierwszy morski rejs.
MacLean potrafił pisać o morzu! Znał je doskonale. W czasach drugiej wojny światowej jako marynarz pływał w konwojach do Murmańska. Akcja wielu jego książek toczy się na morzu lub na morskich wysepkach. Przy czym im był starszy, tym cieplejsze i przyjaźniejsze żeglarzom opisywał akweny. Najbardziej lubił „ciche uderzenia fałów o aluminiowe maszty w Club Nautico, gdzie jachty kołysały się na niewidocznych falach”.
Na początku woziliśmy ze sobą do Chorwacji prowiant. Na każdym jachcie był kambuz, czyli kuchnia, więc mogliśmy gotować smacznie i tanio. Jednak, z czasem, coraz częściej zaglądaliśmy do konob, czyli dalmatyńskich knajpek, zobaczyć, co jedzą miejscowi i czym zachwycają się żeglarze z innych krajów. „Kiedy w głębokich czarkach podano zupę z małży, O’Brien umilkł i zabrał się do jedzenia”. Czuć, że MacLean uwielbiał takie jedzenie. My oprócz małż pochłanialiśmy w dużych ilościach kalmary, ośmiornice – wszystko, co pływa w lazurowych wodach.
