Znowu fruwa twoja marynara

Zakończył się trwający miesiąc maraton pokazów mody pret-a-porter. Rozpoczęty w Nowym Jorku na początku września‚ przeniósł się do Londynu‚ potem Mediolanu‚ żeby wykonać grande finale w Paryżu.

Próba opisania całości byłaby jak jedna recenzja z 200 przedstawień.

Słowo „pret-a-porter”‚ czyli gotowe do noszenia, jest mylące. Większość rzeczy‚ które widzimy na podiach‚ nigdy nie znajdzie się w sklepach. Pokazują tylko zwielokrotniony trend‚ który w postaci zredukowanej wejdzie do produkcji.

W sytuacji, kiedy haute couture sprowadza się do raptem dwudziestu paru pokazów, tu projektanci mogą się wyszaleć. Zresztą publiczność na słowo „praktyczny” reaguje ziewaniem. W jej leksykonie praktyczny oznacza tylko nudny.

[srodtytul]Z mamy na córkę[/srodtytul]

Cykl powrotów w modzie trwa 20 lat. Pokolenie 20-latków‚ które lata 80. oglądało z perspektywy fotelika dziecięcego‚ teraz z entuzjazmem wita modę tamtych lat. Dla nich odarta jest z kontekstu – to po prostu nowe ciuchy.

W modzie nie sprawdza się teoria marszandów sztuki nowoczesnej‚ według której dzieci kupują to‚ co nie podobało się rodzicom. Tu jest odwrotnie.Mamy zatem lata 80. U nas ponury czas stanu wojennego‚ u nich – prosperity giełdowej i rozpanoszonej konsumpcji. Lata „Dynastii”‚ power dressingu – triumfującej kobiety‚ która swój nowo zdobyty status w pracy chce zaznaczyć szerokimi barami. Mody ozdobnej‚ pretensjonalnej.

Tak się stroić w szybkich czasach? A jednak wiele jej składników znów widzimy na ulicach – krótkie botki‚ swetry kimona‚ wysokie obcasy‚ ozdobną biżuterię. Do tego dojdą luźne marynary z szerokimi ramionami‚ długimi klapami‚ zwężane do dołu. U nas pełno ich w lumpeksach‚ dokąd trafiły z niemieckich szaf. Marynara‚ symbol lat 80.‚ teraz wraca w glorii. Swoją drogą‚ co za paradoks‚ że moda z czasu triumfu giełdy wraca dziś‚ gdy bankierom w oczy zagląda plajta.

[srodtytul]Londyn w deszczu[/srodtytul]

W Londynie pożar w tunelu pod kanałem (według Francuzów La Manche, według Anglików English Channel) modzie nie zaszkodził. Paul Smith uzdatnia dla kobiet najlepsze kawałki angielskiej klasyki męskiej. Spodnie baggy‚ z zakładkami i zwężane do dołu‚ klasyka lat 80.‚ marynarki oraz – jak zwykle – wspaniałe buty.

Luella Bartley zestawia garderobę księżnej Diany z odrobiną Dolly Parton – dość koszmarna całość. Julien Mac Donald‚ jeden z młodych zdolnych – skóry‚ pióra‚ strassy i sukienki spadochrony. Czy nie widzieliśmy już tego u Alexis Carrington?

Z opadów deszczu w Londynie, największych od roku 1929 r. , niezadowoleni byli wszyscy z wyjątkiem firmy Burberry‚ producenta płaszczy‚ który wbrew logice urządza pokaz w Mediolanie. Tak już jest w globalnym mikrokosmosie mody. Włosi wystawiają w Nowym Jorku‚ Anglicy lecą do Mediolanu‚ a kto się załapie funduje sobie pokaz w Paryżu.

Kolekcja Christophera Baileya‚ projektanta w Burberry (Thomas B. ‚ założyciel, od 100 lat na wiecznych łowiskach), zainspirowana była ogrodami. Raczej ogrodnikami‚ którzy zawsze są troszkę ubłoceni. Ale błotniste plamy nie zaszkodziły szaro-srebrzysto-beżowym sukienkom i płaszczom Burberry Prorsum.

[srodtytul]Paryskie tradycje[/srodtytul]

Wreszcie Paryż. Największe nazwiska – Chanel‚ Dior‚ Yves Saint-Laurent – to nieboszczycy prosperujący świetnie dzięki młodszym projektantom. Lagerfeld po raz enty przetwarza ikonografię Mademoiselle Chanel. W XIX-wiecznym Grand Palais odtworzył fasadę sklepu przy ulicy Cambon. Brakowało tylko Coco w białych rękawiczkach. Ten 75-latek, który w zeszłym roku wybrał za muzę zaćpaną Amy Winehouse‚ teraz wraca do lat uroczej przeszłości. Czarno-biała kolekcja to znów tweedowe żakiety i płaszcze‚ szyfonowe bluzki‚ perły.

Rzecznikiem kobiet w Paryżu jest Belg Dries van Noten. Wyznacza kierunki, a jednocześnie szyje ubrania‚ które można nosić. Proste‚ swobodne. Sylwetka lat 80. jest tu oczywista – wszystko luźne‚ zwłaszcza ramiona. Szerokie spodnie‚ kurtki‚ płaszcze‚ jedwabne sukienki ozdobione dużą biżuterią. Kolory biały, czarny i trochę pomarańczowego. To będzie kolor lata.

Ci‚ którzy nie mieli zaproszenia na pokaz holenderskiego duetu Victor & Rolf‚ mogli go obejrzeć na wideo w Internecie‚ bez tłoku i spóźnień. Podobno zmontowanie filmu kosztowało nie mniej niż organizacja pokazu.