Jak Marcin nagrywał Bacha

* * * *

Marcin Masecki,

J.S. Bach

„Die Kunst der Fuge"

,

Lado ABC

Oficjalna premiera nowego wydawnictwa oficyny Lado ABC była na początku września. Ale w mediach głośno jest o nim już od 2007 r., kiedy to wschodząca gwiazda polskiej pianistyki (wówczas jazzowej) zdeklarowała zamiar nagrania arcydzieła J.S. Bacha. Zanim Marcin Masecki zaczął nagrania, jak w kalejdoskopie zmieniały się informacje na temat daty premiery płyty, wybranego przez muzyka instrumentu (od współczesnego elektrycznego wulitzera, przez historyczne instrumenty klawiszowe, po swojskie pianino) oraz fundatora i wydawcy albumu (w pewnym momencie szacowny Instytut Adama Mickiewicza konkurował ze „zrzutką" internautów).

Ostatecznie sprawca zamieszania sięgnął po uniwersalnego steinwaya i w ogóle nie wszedł do studia, lecz zarejestrował „Sztukę fugi" przy pomocy zwykłego kasetowego dyktafonu. Na polskim gruncie okazało się to brzmieniową prowokacją, porównywalną z graniem lipskiego kantora na grzebieniu. Sam Masecki twierdzi, że strategia lo-fi była niezbędna, by nie „zagłuszyć" krystalicznych Bachowskich struktur monumentalnym brzmieniem współczesnego fortepianu, z całym jego romantycznym obciążeniem. Trudno się z tym zgodzić, znając chociażby wyważone nagrania Angeli Hewitt, w których zarówno doskonałe brzmienie współczesnego koncertowego instrumentu, jak i perfekcyjna technika nagraniowa tylko służą wyeksponowaniu czystej Bachowskiej abstrakcji.

Analogowy szum i deformacje barwy instrumentu bez wątpienia kreują złudzenie staroświeckiej szlachetności i dodają nagraniu Maseckiego intymnego, domowego czaru. Za tą mgłą widać Bacha zdecydowanie „autorskiego". Studia Maseckiego nad „Sztuką fugi" oraz tradycją interpretacyjną zaowocowały przede wszystkim zrozumieniem dla wyrafinowanych polifonicznych konstrukcji (bywa, że pianista przedkłada ich klarowność nad ciągłość, efektowność, a nawet dokładność wykonania). W tym nagraniu trudno natomiast doszukiwać się jakiejś konwencjonalnej „stylowości". Masecki pozostaje Maseckim: ze skłonnością do jazzowego frazowania oraz nieco brutalnej, choć nie awangardowej brzmieniowości, rodem z klasyków pierwszej połowy XX stulecia, jak Bartok czy Strawiński.