Biolog ewolucyjny Kathryn Lord z University of Massachusetts Amherst postanowiła sprawdzić, jakie są tego przyczyny. Zapoczątkowując swoje badania wyszła z założenia, że krytyczny dla utrwalenia tych różnic jest okres wczesnej socjalizacji szczeniąt obydwu gatunków. Wyniki badań ukażą się w najnowszym numerze "Ethology".
Dotychczas niewiele wiedziano o wczesnym rozwoju wilcząt. Podobieństwo genetyczne z psami powodowało, że wiedzę o tych ostatnich automatycznie rozszerzano na wilki. Naukowcy zauważyli jednak, że istnieją znaczące różnice między wczesnym rozwojem szczeniąt.
Lord badała zachowania 7 wilcząt i 43 psich szczeniąt. Poddano je obserwacji podczas czterech tygodni życia, nazywanych krytycznym okresem socjalizacji. To w tym czasie szczenięta uczą się otaczającej je rzeczywistości, po raz pierwszy doświadczają różnych bodźców.
Podczas doświadczenia szczeniaki poddawane były bodźcom wzrokowym, węchowym i słuchowym. W toku obserwacji okazało się, że co prawda u obydwu podgatunków zmysł węchu rozwija się w wieku dwóch tygodni, słuchu - czterech tygodni, a wzroku - sześciu tygodni, ale zasadnicze różnice między nimi tworzą się z powodu momentu rozpoczęcia aktywności.
Młode wilczki zaczynają eksplorować otoczenie w wieku zaledwie dwóch tygodni, kiedy mają rozwinięty tylko jeden zmysł - węchu. Kiedy pojawia się nowy bodziec - słuchowy, zwierzę reaguje na niego strachem. Kiedy zaczyna widzieć - na nowe doznania także reaguje lękiem. Powoduje to, że młode wilczki w toku swojego rozwoju przeżywają silne wstrząsy, obce psom, które w wieku dwóch tygodni są jeszcze zupełnie bezradne. A co za tym idzie, w wilkach utrwala się wysoki poziom lęku, który rzutuje na możliwości tworzenia przez to zwierzę międzygatunkowych więzi. To cenna informacja dla ludzi, którzy mają do czynienia zarówno z dzikimi wilkami, jak i tymi trzymanymi w niewoli.
Szczenięta psów zaczynają poznawanie otoczenia dopiero wtedy, kiedy wszystkie trzy zmysły są już względnie sprawne. Mają więc większą możliwość "oswojenia" nowego zjawiska i nie przeżywają tak silnego lęku jak wilki.
W swoich badaniach Lord wykazała również, ile czasu wymaga oswojenie psa i wilka. W przypadku psa w wieku od 4 do 8 tygodni wystarczy zaledwie 90 minut, by nawiązał on kontakt z człowiekiem lub innym zwierzęciem, np. koniem. Oczywiście nawiązanie bliższych relacji musi trwać odpowiednio dłużej.
W przypadku wilczka natomiast osiągnięcie tego samego poziomu redukcji lęku wymagałoby 24-godzinnego stałego kontaktu ze zwierzęciem, będącym wówczas w wieku około trzech tygodni. A nawet wtedy nie byłoby mowy o nawiązaniu jakiejś bliższej więzi.
WALKA O KLIMAT. Nowa architektura energetyki
Zdaniem Kathryn Lord genetyczne podobieństwo między wilkami i psami jest niezaprzeczalne, ale o różnicach między nimi decyduje to, jakie geny są aktywne, a jakie nie.
Obejrzyj zachowanie młodych wilczków w naturze
