Życie z mopem

Istnieją rasy psów, które natura i późniejsza hodowla pod okiem człowieka, wyposażyła w sierść do złudzenia przypominającą wzmiankowane na początku mopy. Ośmielam się nawet twierdzić, że są to mopy nie pierwszej świeżości, żeby nie powiedzieć używane.

Mowa o komondorach i puli, dwóch węgierskich rasach psów pasterskich i zaganiających. Podobną sierść mają też np. pochodzące z Włoch owczarki z Bergamo, ale ich sierść w odróżnieniu od sierści puli i komondorów tworzy płaskie i szerokie sznury i nie powinna się filcować.

Kto nie widział nigdy w życiu puli lub komondora wiele traci. Wystarczy sobie wyobrazić słusznej postury kupę sznurków (dredów) w kolorze niegdyś białym (komondor) lub czarnym, popielatym, płowym, brązowym i znowu białym (puli). Owe przecudnej urody samobieżne mopy przypominają frędzlowatą kapę na łóżko, spod której nie widać łap, nosa, ani ogona. Człowiek nieprzyzwyczajony, czuje się w towarzystwie tych psów nieco zagubiony, bo nie umie przewidzieć, w którą stronę oddali się jego sznurkowy przyjaciel.

Młode komondory i puli nie mają charakterystycznej dla rasy sznurowatej sierści. Są miękkie i puchate, ale z tendencją do pilśnienia i to od człowieka zależy, czy tworzące się sznury będą równomierne, czy powstaną większe, grubsze kołtuny.

Hodowca, który ma  8-9-miesięczne szczenię musi naturalnie filcującą się sierść starannie rozdzielać na poszczególne sznury. Jeśli zabieg zostanie przeprowadzony dokładnie, to pozostaje nam już tylko rozdzielanie odrostów, bo sierść komondora rośnie przez całe życie psa.

Jeśli rozdzielanie sznurów nie zostanie przeprowadzone za młodu, to sierść filcuje się w większe płaty, które pod własnym ciężarem mogą się nawet urwać. Nie mówiąc już o wyrwaniu po przejściu przez las, czy inne kostropate otoczenie.

Szczególną uwagę trzeba poświęcić okolicy grzbietu i na zadzie zwierzęcia. Na pozostałych partiach ciała psa dredy powstają same. Właściciel mopa nie ma za to kłopotów z linieniem, bo psy obu ras nie gubią sierści.

Kłopoty pojawiają się kiedy zwierzę jest brudne. Co prawda psy instynktownie unikają błota i wilgoci, ale przy tej ilości sierści nie da się uniknąć ubrudzenia. A puli i komondorów się praktycznie nie kąpie. Nigdy. I nie rozczesuje. Sierści praktycznie nie ma jak wysuszyć, a jeśli zostawić do samoistnego wyschnięcia, to pies byłby mokry przez kilka dni i groziło by to powstaniem odparzeń na skórze. Kąpie się tylko wiec okolice pyska, łap, psiej pupy. Reszta, jeśli się ubrudzi, brudnym pozostaje, stąd moja wcześniejsza uwaga, że to "mop używany".

Dredy pokrywające całe ciało psa skutecznie chronią go przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Pies wytrzymuje duże upały i siarczyste mrozy, bo nie przegrzewa się i nie marznie. Dredy chroniły go też przed kłami napastników – wilków a także niedźwiedzi. Domowy ulubieniec nie doświadcza tego typu zagrożeń, ale wzorzec rasy nie uwzględnia kanapowców i psów pracujących.

Pies, którego zadaniem była obrona stada owiec, mógł się w owo stado wtopić i pozostać przez drapieżnika niezauważonym. Dodatkowo, sierść chłonęła zapachy z otoczenia, więc strażnik był nie tylko nie do zauważenia, ale drapieżnik nie mógł go również wyczuć. W przypadku obrony owiec to zaleta, ale jeśli pies jest domowym ulubieńcem, a my akurat smażymy rybę...

Z racji tych trudności rasa nigdy nie była szczególnie popularna. Większość z nas nigdy komondora lub puli nie widziała, a szkoda, bo to niezapomniane wrażenie.