Duet The Kills wydał piątą płytę

The Kills pozostali wierni minimalistycznemu stylowi grania wywodzącego się z korzeni bluesa. Ale wciąż są nieprzewidywalni, jak ich spotkanie, kiedy przez przypadek Mosshart usłyszała w sąsiednim hotelowym pokoju grającego gitarzystę. Zastukała do jego drzwi, poznali się i zaczęli komponować. Przez jakiś czas korespondencyjnie, a kiedy Alison przeniosła się z Ameryki do Anglii – w Londynie. Teraz, gdy Hince rozstał się z Moss, dzielą razem dom.

Nowa płyta, której głównymi tematami są samotność i tęsknota, zaskakuje również dzięki lżejszym, przebojowym, niemal tanecznym kompozycjom, takim jak „Hard Habit to Break". Na początku zdominowała ją skoczna partia perkusji grana z automatu do swobodnie śpiewanej partii wokalnej. Potem dochodzi do głosu ostra, przesterowana gitara Hince'a.

O tym, że w muzyce The Kills nastąpił przełom, świadczą już elektroniczne dźwięki otwierające pierwszy utwór „Doing It to Death". Mosshart śpiewa w sposób niezwykle zaangażowany w rytm gitarowego riffu. Gdyby nie elektroniczne motywy, który przebiją się z drugiego planu – można by powiedzieć, że w muzyce The Kills się nie zmieniło.

„Heart of a Dog" to jedna z cięższych kompozycji na płycie. Alison śpiewa dobitnie, chłodno, wręcz podniośle, jak bluesowa diva. Ognia albumowi dodają takie piosenki, jak „Siberian Nights" upamiętniająca podróż gitarzysty transsyberyjską koleją przez Rosję czy „Black Tar".

A gdyby ktoś z dawnych fanów The Kills zapodział się kiedyś w jakimś klubie, gdzie brzmią zawsze mocne beaty, może usłyszeć tam też nowe piosenki duetu. Proszę wtedy nie opuszczać klubu, bo finał płyty jest mocny, rockowy. Zamyka ją „Whirling Eye". Muzyczne zmiany tłumaczy tytuł – „Popiół i lód". Nowa płyta oparta jest po prostu na kontraście.