Sześćdziesiąt wybranych prac pochodzi z dojrzałego okresu jej twórczości – z lat 60. i 70. Cechą charakterystyczną stylu Marii Anto jest połączenie surrealistycznej gry wyobraźni z rzeczywistością. Uprawiała malarstwo metaforyczne, niejednokrotnie wpisujące się w nurt realizmu magicznego.
Potrafiła dojrzeć dziwność świata nawet tam, gdzie na pozór trudno się jej doszukać, jak np. w pejzażu z Pałacem Kultury. Jedna z fontann u jego podnóża zamienia się na jej obrazie w tajemnicze źródło, przy którym miejska elegantka spotyka wolno żyjące leśne zwierzę. Albo w górsko-morskim krajobrazie o zachodzie słońca, w którym rodzina na brzegu nie zakłóca spokoju nierealnym białych muflonom wyłaniającym się z wody.
Portrety indywidualne i zbiorowe
Obrazy na wystawie w Zachęcie pogrupowane zostały według tematów: portrety indywidualne i zbiorowe, przedstawienia zwierząt, sceny alegoryczne i krajobrazy.
W portretach malarka utrwalała wizerunki najbliższych, przede wszystkim córek w czasach dzieciństwa: Zuzanny (dziś także znanej artystki) i Krystyny, a także innych członków rodziny. Tych obecnych i już nieobecnych, bo w jej sztuce czas ma inny wymiar od rzeczywistego; przepływa na granicy jawy i snu, podobnie jak krajobrazy w tle, w których współistnieją elementy realne i na przykład ahistorycznej pałacowej architektury czy wyimaginowanych lasów i ogrodów.
Oglądamy tu również jej autoportrety i autokreacje, bo nieraz artystka przeobraża się w nich w alegoryczne postacie. Właściwie całe swoje malarstwo Maria Anto określała jako „autoportret totalny", który oddawał jej osobowość i spojrzenie na sztukę.
