Choć żaden astronom nie widział jeszcze eksplodującej czarnej dziury, Carlo Rovelli i Hal Haggard z Aix Marseille Université twierdzą, że taki los spotyka te kosmiczne obiekty. Hipotezę badaczy, opartą na kwantowej teorii grawitacji, zaprezentował portal Nature.
Według autorów niektóre eksplozje wysokoenergetycznego promieniowania uznawane za efekt wybuchu supernowych mogą być ginącymi maleńkimi czarnymi dziurami, które powstały wkrótce po Wielkim Wybuchu. Naukowcy sugerują, że przejście do „białej" dziury odbywa się tuż po powstaniu czarnej dziury. Nie jesteśmy w stanie tego zauważyć przez tzw. dylatację czasu.
Czarna dziura z punktu widzenia obserwatora z Ziemi trwa miliardy lat lub więcej, w zależności od jej rozmiaru. Jeśli obliczenia autorów są prawidłowe, małe czarne dziury, które powstały podczas bardzo wczesnej historii wszechświata, właśnie umierają i mogą być obserwowane jako źródło rozbłysku promieniowania kosmicznego.
Zgodnie z ogólną teorią względności Alberta Einsteina umierająca gwiazda powinna się zapadać pod własnym ciężarem, a kiedy ten proces staje się nieodwracalny, pojawia się czarna dziura, która pochłania całą materię wokół. To taki twór, z którego żadna materia ani informacja nie może się wydostać. Jest to wynik gigantycznej grawitacji, która wsysa wszystko z sąsiedztwa i niczemu nie pozwala się wydostać. Twór ten został nazwany czarną dziurą, bo jego grawitacja pochłania nawet światło.
Teoretyczną granicą, poza którą ginie wszystko, jest tzw. horyzont zdarzeń. Gdy materia przekroczy tę granicę, jest uwięziona na zawsze. Zapadnięta gwiazda w środku będzie się dalej zmniejszać aż do momentu, kiedy materia zacznie nieskończenie gęstnieć, a przestrzeń nieskończenie się zakrzywiać. W takiej sytuacji przestają obowiązywać znane prawa fizyki.
