Andrzej Łomanowski: Gry dworskie i wojenne Putina

Nowy atak staje się tym bardziej prawdopodobny, gdyż z punktu widzenia Kremla jego armia odniosła w końcu pierwszy od lipca sukces – zajęła Soledar. Na razie tylko częściowo, ale to nie przeszkadza w triumfie kremlowskiej propagandy.

Ale Gierasimow, jak się zdaje, już dowodził całą armią inwazyjną na początku ataku. Moskwa wtedy nie publikowała nazwisk swych dowódców, stąd brak pewności. Został odsunięty na wiosnę, po serii porażek. Kolejne klęski na froncie wywołały latem falę plotek o jego dymisji z szefa sztabu generalnego.

Na pewno nie jest więc bardziej kompetentny od swego poprzednika. Ale za to nie jest, tak jak Surowkin, związany z najemnikami Wagnera, którzy dzięki umiejętnej propagandzie zaczęli być uważani za jedyne, zdolne do walki oddziały Kremla. Za tym szła przychylność Putina i rosnące znaczenie właściciela Wagnera, Jewgienija Prigożina – jak to zwykle na carskim dworze bywa. Teraz będzie się ono zmniejszać proporcjonalnie do niechęci Gierasimowa do Wagnerowców oraz ogromnych strat jakie ponieśli w dość bezsensownych szturmach Soledaru. Może się więc okazać, że nowa nominacja to tylko kolejna dworska intryga na Kremlu.

Niezależnie od tego Gierasimow musi obecnie ruszyć do ataku, bo tak chce Kreml. Jednak wcześniej musi rozstrzygnąć, jak to zrobić. By osiągnąć cel wyznaczony przez Putina, czyli granice obwodu donieckiego, po Soledarze musi zdobyć następne miasto, potem jeszcze dwa i jeszcze kolejne dwa. Jeśli będzie to robił w sposób, w jaki Wagner zdobywał Soledar, to w połowie kampanii może zabraknąć mu żołnierzy.

Jedno jest pewne: Kreml chce ofensywy.