Telewizje, które powinny dbać o jakość widowiska i pokazywać drzwi promotorom – handlarzom towarem drugiej świeżości, kupują ten spektakl i wciskają go kibicom. Wciskać zresztą przesadnie nie muszą, zadanie mają łatwe, gdyż ku memu niegasnącemu zdumieniu nawet kiepskie walki za stodołą mają sporą telewizyjną publiczność. Oznaczać to może tylko jedno: boks ma wielką siłę przyciągania. Obie strony, tj. promotorzy i telewizje wiedzą w co grają i najważniejsze jest, by – jak mawia mistrz Tomasz Adamek – „kasa się zgadzała”. Trwająca od lat gra pozorów uprawiana z takim powodzeniem sprawiła, że możliwe stało się przejście na wyższy szczebel absurdu i podanie nowego dania – boksu w sosie narodowym.