Co do wizyty Madonny z jej pseudobluźnierczymi bełkotami - przypomina się scena z mego ulubionego filmu Woody'ego Allena „Celebrity". Jeden z bohaterów trafia na wystawę artysty, który opowiada z zapałem, jak postawił w centrum wioski w Kansas wielkiego penisa. I jak farmerzy musieli mijać go w drodze do kościoła.
Lata temu poczyniłem uwagę: liberalny Żyd Allen śmieje się z rzeźbiarza. Polskie elity wolą rechot z farmerów. Od wtedy nic się nie zmieniło: mobilizacja w obronie „kontrowersyjnej Madonny była pełna i całkiem zabawna. Nawet 83-letni profesor Jerzy Szacki obwieścił, że na jej koncerty nie chodzi (dlaczego?), ale uważa ją za świetną piosenkarkę. Jakże się trzeba poświęcać...
A Hołownia? Wystąpił jako katalizator. Dowiedzieliśmy się dzięki niemu, że nie ma miejsca na postawy pośrednie: jest taliban albo postęp. Dowiedzieliśmy się od Tomasza Lisa, który dopiero mówił o tych sprawach w zupełnie innym tonie. Jego obecny zapał pachnie komercją, ale ten język, te nieprzytomne inwektywy... Osypuje się pozłotka zachodniego profesjonalizmu. Wygląda dziennikarski uczeń Aleksandry Jakubowskiej? Raczej chamidło z problemami z empatią.
Ciekawsze jest co innego. Oto Hołownia też jest spychany do zakamarka z farmerami. Bardzo nie chciał. W programach TVN pozwalał się traktować jak małpka. Ot, sympatyczny, choć katol. To jednak już nie wystarczy.
Nie sądzę, by rację mieli Lis i prawicowi radykałowie, sugerując, że między Radiem Maryja i Palikotem nie ma przestrzeni. W sensie intelektualnym jest jej sporo, tyle że „katolicyzm otwarty" za często zaczął się stawać przepraszaniem za wiarę.
