Film zrealizowany został w Stambule, czyli – jak informują autorzy – mieście kotów, w którym mieszkają one od zawsze. Gdy uświadomić sobie wielowiekową historię tego miejsca, jego niebagatelną rolę historyczną i kulturową – opowieść powinna nabrać dodatkowego ciężaru. Bohaterami filmu są żyjące półdziko koty i opiekujący się nimi ludzie – sprzedawcy warzyw i ryb, sklepikarze, kelnerzy.
Koty nazwane zostały dla potrzeb filmu według dominujących cech swego charakteru – Spryciara, Przylepa, Sułtan, Flirciarz, Bestia, Szajba i Cwaniak. Ich historie splatają się z opowieściami o ludziach, którzy darzą je sympatią, czułością, nieraz traktują z respektem, ale przede wszystkim – szanują ich autonomię. „Nie są niewdzięczne", „wiedzą lepiej", „czują, jak Bóg się zbliża" – tak w tym filmie ludzie mówią o kotach, ekstremalnie czasem dodając: „po śmierci wolałabym spotkać moją kotkę niż moją babcię". W jeszcze skrajniejszej opinii jednego z kocich opiekunów słyszymy: „Kto nie potrafi kochać kotów, ten nie potrafi kochać w ogóle".