Do XIX-wiecznego Londynu przybywa z prowincji Dorian Gray. Piękny, ale naiwny chłopak dziedziczy majątek po wuju. W arkana życia towarzyskiego wprowadza go cyniczny arystokrata Henry Wotton. Tymczasem malarz Basil uwiecznia Doriana na portrecie. Chłopak folguje żądzom, zachowuje przy tym urodę, młodość, witalność. Za to portret jest coraz bardziej odrażający. Jakby odzwierciedlał gnicie jego duszy.
Wilde stworzył powieść grozy, która była krytyką wiktoriańskiej moralności i przestrzegała przed zwodniczym urokiem piękna i uznawaniem przyjemności za szczęście. Film porusza te wątki, ale scenariusz sprawia wrażenie szkicu. Są efekty specjalne i pomysły inscenizacyjne jak z podrzędnego horroru.
Grający główną rolę Barnes to śliczny chłopiec, ale marny aktor. Umie zagrać zagubienie i nieśmiałość, jednak kiedy trzeba pokazać, że jego bohater ma w sobie coś z demona, jest bezradny. Wart uwagi jest jedynie Firth. Świetnie czuje się najpierw w skórze libertyna, a później przegranego życiowo człowieka, który nigdy nie miał odwagi, by to, co głosił, wprowadzić w życie.
[i]W. Brytania 2009, reż. Oliver Parker, wyk. Ben Barnes, Colin Firth, Rebecca Hall [/i]
