Bob Hoskins: Miło poczuć się artystą

Wywiad z archiwum "Rzeczpospolitej", 2000 rok

Długo szukał pan swojego miejsca w życiu, imał się pan wielu zawodów. Czy te doświadczenia przydają się panu dzisiaj w aktorstwie?

BOB HOSKINS:

Oczywiście, każde doświadczenie odkłada się w człowieku, wzbogaca go. A dla aktora znajomość życia jest szczególnie ważna.

Nigdy nie skończył pan szkoły teatralnej. Jak uczył się pan grania?

Podpatrując kobiety. Mężczyźni noszą w sobie jakiś emocjonalny fałsz. Kobiety są prawdziwe. I bardzo dramatyczne.

W jednym z wywiadów powiedział pan, że Hollywood daje aktorowi pieniądze i sławę. Czego nie daje?

Sztuki. Jeśli chce się być artystą, trzeba wyjechać z Hollywood.

Pan tak właśnie postępuje. Oglądamy pana przecież zarówno w hollywoodzkich hitach, jak i w filmach typu "Mona Lisa" czy "Podróż Felicji".

Bo miło jest dobrze zarabiać, ale też człowiek ma ochotę poczuć się artystą. Dlatego staram się pracować w Hollywood, a potem już mogę za znacznie mniejsze pieniądze grać w filmach artystycznych.

To pana sposób na życie?

Tak.

Jak wyszukuje pan role w filmach artystycznych?

Czytam dużo scenariuszy. Szukam tekstów inspirujących i wyzywających. Zwracam też uwagę na to, od kogo propozycja przychodzi, bo jest garstka reżyserów, którzy gwarantują określony poziom artystyczny.

Dlaczego zdecydował się pan zagrać w filmie Tomasza Wiszniewskiego [Bob Hoskins zagrał w filmie "Tam, gdzie żyją Eskimosi" - [przyp. rp.pl]?

Spodobał mi się scenariusz. Jest coś fascynującego w tym, żeby zagrać człowieka o tak złym, skażonym charakterze, który spotyka na swej drodze dziecko równie zepsute, zniszczone przez wojnę. To było prawdziwe wyzwanie.

Rzadko decyduje się pan grać z dziećmi.

Kilka razy mi się to zdarzyło i zawsze dobrze trafiałem. Ludzie zazwyczaj radzą: "Nie graj ze zwierzętami i dziećmi". Może ze zwierzętami rzeczywiście nie wolno stawać przed kamerą, ale moje dotychczasowe doświadczenia z nieletnimi aktorami były bardzo dobre. Spotkałem się na planie z małą Christiną Ricci, która dzisiaj staje się gwiazdą. W Londynie, w "Davidzie Copperfieldzie" zagrałem z chłopcem, który niedawno dostał rolę Harry'ego Pottera. Pracy w "Tam, gdzie żyją Eskimosi" bałem się, dopóki nie spotkałem Sergiusza. (Hoskinsowi partnerował Sergiusz Żymełko, mały bohater "Rodziny zastępczej" - przyp. B.H.) Potem wszystko stało się proste. To mały profesjonalista.

Jak gra się z dziećmi?

Tak jak z dorosłymi. Trzeba je traktować poważnie, po partnersku.

Ma pan za sobą pierwszą próbę reżyserską - "Raggedy Rawney". Ale film ten nie odniósł wielkiego sukcesu. Czy to zniechęciło pana do reżyserii?

Generalnie staram się unikać reżyserii. Ale może jeszcze kiedyś stanę po drugiej stronie kamery.

Często mówi pan o swojej żonie i dzieciach. Czym jest dla pana rodzina?