19. Katarzyna Kozyra 61
20. Stanisław Fijałkowski 48
20. Katarzyna Kobro 48
21. Jerzy Bereś 47
22. Władysław Hasior 45
23. Tadeusz Dominik 41
23. Edward Dwurnik 41
24. Artur Żmijewski 40
25. Zofia Kulik 39
13 marca 2008 r. zaprezentowaliśmy sylwetki i twórczość artystów, którzy zajęli dziesięć pierwszych miejsc, 29 maja – sześciu kolejnych twórców, a dziś przedstawiamy następną piątkę (uwaga: wzięliśmy pod uwagę wyłącznie malarzy, pominęliśmy np. rzeźbiarzy, grafików, performerów itd., którzy są uwzględnieni w rankingu)
Jarosław Modzelewski (ur. 1955 r.)
Malarz, rysownik, pedagog. Głównym tematem jego twórczości jest człowiek. Uwiecznia też martwą naturę i pejzaż. Mówi o sprawach egzystencjalnych, o roli artysty, wierze i zwątpieniu, religii i religijności. Jego topornie kreślony bohater jest jakby wyjęty z ulicznych reklam, na ogół zawieszony w pustej, nieokreślonej przestrzeni. Monumentalne prace – pozornie chłodne, o zredukowanych szczegółach – kryją w sobie ogromne emocje. Jest to świat zagadkowy, pełen aluzji, ukrytych znaczeń, jednocześnie pełen ironii widocznej już w tytułach („Powieszenie worka z lodem”).
W latach 90. tworzy prace ze schematycznie namalowanymi postaciami, które wykonują gesty i czynności opisane w tytułach. To co powszednie, banalne, w jego pracach staje się uniwersalne. Niektóre obrazy nawiązują do stanu wojennego.
Wypracował własny styl, inspirowany m.in. figuracją Andrzeja Wróblewskiego. W latach 1994 – 1998 malował cykle obrazów z Markiem Sobczykiem. Jego sztuka stała się ważnym punktem odniesienia dla grupy Ładnie.
Urodził się w Warszawie. Studiował w warszawskiej ASP (1975 – 1980). Był współzałożycielem Gruppy, formacji artystycznej lat 80., oraz pisma „Oj dobrze już”.
Tadeusz Dominik, (ur. 1928 r.)
Malarz, pedagog. Od ponad 50 lat jego twórczość niezmiennie jest pełna optymizmu i afirmacji życia. Nazywany jest malarzem pogodnej abstrakcji. Od zawsze inspiruje go natura, ale nie maluje tradycyjnych pejzaży. Jego kompozycje, budowane z jednorodnych plam, są raczej syntetycznymi, uproszczonymi formami krajobrazu pozbawionymi szczegółów. Przyrodę zamienia w symbol, w znak drzewa, kwiatu, ogrodu. Jego świat jest zredukowany do dwóch wymiarów i pozbawiony śladów cywilizacji. Nigdy nie pojawia się w nim człowiek. Po podróżach do Peru i na Alaskę w jego obrazach pojawiły się kaktusy, mchy porastające fiordy, bajecznie kolorowe drzewa tropików. Nasycone, wysmakowane kolory oddają atmosferę konkretnego miejsca i nastrój artysty. Zajmuje się też tkaniną artystyczną. Urodził się w Szymanowie. Studiował w warszawskiej ASP. Dyplom zrobił w pracowni prof. Jana Cybisa (1953 r.). Jego prace znajdują się m.in. w Zachęcie, w Museum of Modern Art w Nowym Jorku.
Edward Dwurnik (ur. w 1943 r.)
Malarz, grafik, autor plakatów i kolaży. Uważany jest za ojca chrzestnego różnych grup artystycznych: malarzy naiwnych, młodych dzikich, grupy Ładnie. W twórczości pełnej humoru i ironii rejestruje rzeczywistość. Czasem jest to zabawna anegdota, kiedy indziej tragikomiczna scena z motocrossem, pijatyką bądź manifestacją. Tworzy płótna malowane cienko i z grubą fakturą, kompozycje wypełnione wieloma detalami i abstrakcyjne, sceny rodzajowe i wizerunki miast. Maluje też pejzaże morskie, gigantyczne róże i tulipany. Na ogół używa perspektywy z lotu ptaka. Często tworzy serie. Najbardziej znana: „Miasta”, jest budowana od ponad 30 lat. Za cykl „Warszawa” – z krzyżami, zasiekami z drutu kolczastego, opancerzonymi transporterami – który powstał w styczniu 1981 r., podziemna „Solidarność” przyznała mu nagrodę. Jest również autorem cykli, m.in. „Podróż autostopem”, „Sportowcy”, w których najpierw uwieczniał namiętnych palaczy sportów, później dołączył też zawodników z wyścigu popularności, m.in. Manuelę Gretkowską i Elżbietę Penderecką z małym Krzysztofem na ręku.
Urodził się w Radzyminie. Studiował w warszawskiej ASP (1963 – 1970).
Stanisław Fijałkowski (ur. 1922 r.)
Malarz, grafik, pedagog. Prawdziwe malarstwo (nie to dekoracyjne albo ilustracyjne) jest wciąż pytaniem o sens istnienia świata – twierdzi artysta. Świat ten opisuje własnym, charakterystycznym językiem artystycznym. Największy wpływ na twórczość artysty wywarły dokonania Kandinsky’ego i Mondriana.
Dla Fijałkowskiego istotne jest tworzenie prac, które nie są zbyt dosłowne, umożliwiają widzowi własną interpretację. Większość jego dzieł to ascetyczne kompozycje o jednolitym kolorystycznie tle z elementami przypominającymi wirujące wielkie koła, elipsy itp. Niekiedy widoczne są też linie. Artysta posługuje się ubogą paletą rozmytych barw, a mimo to w jego oszczędnych kompozycjach wyczuwa się metafizyczne napięcie.
Chętnie powraca do tych samych motywów. Często tworzy cykle, np. „Autostrady”, w których ukośnie biegnąca linia lub wstęga wiążąca dół z górą, niebo z ziemią jest nowym symbolem drabiny Jakubowej. Pracom nadaje tytuły literackie sugerujące treści zawarte w obrazie, czasem zastępuje je datą.
Urodził się w Zdołbunowie na Wołyniu. Studiował w łódzkiej PWSSP (1946 – 1951), był uczniem m.in. W. Strzemińskiego. Przetłumaczył na polski teksty Wasyla Kandinsky’ego i Kazimierza Malewicza.
Władysław Strzemiński (1893 – 1952)
Malarz, typograf, teoretyk i krytyk sztuki. Czołowy teoretyk polskiej awangardy konstruktywistycznej. Twórca unizmu, doktryny artystycznej, która miała fundamentalny wkład w dzieje światowej awangardy. Najpierw sformułował ją w stosunku do malarstwa (1927 r.), później rozszerzył na rzeźbę, architekturę i techniki typograficzne.
Główną zasadą unizmu było zachowanie jedności dzieła sztuki z miejscem, w którym powstało. W kompozycjach unistycznych doprowadził do idealnego zespolenia formy i koloru z płaszczyzną, z prostokątem płótna.
Tworzył też olejne pejzaże morskie, górskie oraz widoki Łodzi. Przeżycia wojenne uwiecznił m.in. w cyklach: „Twarze”, „Deportacje”. Jest autorem słynnego cyklu obrazów tzw. solarystycznych, zwanych powidokami światła; powstawały w wyniku patrzenia w słońce („Powidok słońca”, 1948 r.). Zainteresowanie percepcją wzrokową widoczne jest w całej jego twórczości.Urodził się w Mińsku na Białorusi, zmarł w Łodzi. Studiował w Wojskowej Szkole Inżynieryjnej w Petersburgu (1911 – 1914). Podczas I wojny światowej został ciężko ranny, utracił rękę i nogę. W szpitalu poznał przyszłą żonę i wybitną rzeźbiarkę Katarzynę Kobro; pracowała tam jako pielęgniarka.
Studiował w Pierwszych Państwowych Wolnych Pracowniach w Moskwie. Nawiązał wówczas kontakty z rosyjską awangardą, m.in. z Kazimierzem Malewiczem i Władimirem Tatlinem. W 1921 r. osiedlił się w Wilnie. Był współtwórcą awangardowej grupy Blok (1924 – 1926) oraz ugrupowań kontynuujących jej założenia: PRAESENS (1926 – 1929) i a.r. (1929 – 1936).
Od 1931 r. mieszkał w Łodzi. Współtworzył międzynarodową kolekcję sztuki nowoczesnej dla Muzeum Sztuki w Łodzi. Był współzałożycielem łódzkiej PWSSP, gdzie pracował jako wykładowca (1945 – 1950). Został wyrzucony z uczelni pod zarzutem nierespektowania zasad socrealizmu. Zajmował się również projektowaniem architektonicznym i urbanistycznym. Zmarł w zapomnieniu.
Tam można znaleźć cały ranking
www.kompassztuki.pl
Kama Zboralska, autorka cyklu książek „Sztuka inwestowania w Sztukę. Przewodnik po galeriach”.
