Cyfrowy sygnał telewizyjny w ramach testów technicznych dostępny jest już w kilku miastach. Kto mieszka w Warszawie i ma telewizor z wbudowanym cyfrowym dekoderem (albo zainwestuje w oddzielny dekoder), może odbierać w cyfrowej jakości wszystkie ogólnopolskie kanały telewizyjne poza TV Puls. W innych miejscowościach – m.in. Poznaniu, Krakowie, Wrocławiu – dostępnych kanałów jest mniej, po trzy – cztery.

Do ich odbioru wystarcza zwykła antena telewizyjna – pokojowa lub zbiorcza na dachu budynku, w którym mieszkamy. Telewizję można odbierać na prawie każdym użytkowanym dzisiaj telewizorze. Konieczny jest jednak dekoder cyfrowy (zwany również set-top-boksem) – wbudowany w telewizor lub samodzielny. To urządzenie podobne do tych, jakie stosuje się w cyfrowej telewizji kablowej i we wszystkich telewizyjnych platformach satelitarnych. Wbudowany dekoder posiadają telewizory już za 800 zł. Dla amatorów cyfrowej TV to duża wygoda, pod warunkiem że właściwie dobierzemy typ dekodera. Dzielą się one przede wszystkim na urządzenia kodujące sygnał telewizyjny w mniej nowoczesnym, ale popularniejszym, systemie MPEG-2 oraz w nowocześniejszym MPEG-4. Większość telewizorów, jaka do zeszłego roku trafiała na polski rynek, działała w MPEG-2. Dzięki nim testowe emisje można odbierać już tylko w Rzeszowie i Wiśle. Mieszkańcy innych rejonów Polski muszą kupować telewizory z kodowaniem MPEG-4.

Na rynku są także telewizory, które obsługują oba systemy kodowania. Opisy techniczne bywają pod tym względem zawodne, trzeba więc dobrze wypytać sprzedawcę w sklepie.

Jeżeli telewizor nie odbiera sygnału cyfrowej telewizji, trzeba dokupić oddzielny dekoder z odpowiednim systemem kodowania. Nie są to urządzenia tak łatwo dostępne jak telewizory, ale można je kupić w wyspecjalizowanych sklepach i w serwisach internetowych. Najtańsze dekodery kosztują dzisiaj 150 – 200 zł. Bardziej zaawansowane 400 – 600 zł, ale wtedy zwykle obsługują telewizję wysokiej rozdzielczości HD. W krajach Europy Zachodniej, gdzie już dzisiaj emitowany jest sygnał cyfrowej TV, ceny dekoderów zaczynają się od 20 – 30 euro.

Zakup drogiego dekodera dzisiaj wydaje się mało uzasadniony. Kanałów jest mało, zasięg niewielki, a o telewizji wysokiej rozdzielczości można na razie pomarzyć. Nie wiemy jeszcze, jak się będzie zmieniać sytuacja w przyszłym roku, bo nie wiadomo, jaka będzie oferta cyfrowej telewizji, gdy usługa ta ruszy pełną parą i obejmie cały kraj.

– Kupując telewizory i dekodery z MPEG-4, dajemy sobie większą szansę, że dodatkowe urządzenie do odbioru cyfrowej telewizji nie będzie już potrzebne. Jest to tylko szansa, bo sam MPEG-4 ma różne odmiany – mówi Grzegorz Stanisz z polskiego oddziału Samsunga. Wybór sprzętu pod kątem cyfrowej telewizji przyszłości to loteria.

– To nie jest proste, ponieważ technologia cyfrowego nadawania jest złożona. Jakie rozwiązania techniczne zostaną zastosowane do nadawania cyfrowego sygnału w Polsce, dzisiaj jeszcze nie wiemy – ostrzega Grzegorz Stanisz.

Z podłączeniem dekodera do telewizora nie będzie kłopotu, bo używa się do tego złącza SCART, popularnie zwanego eurozłączem, stosowanego w telewizorach od kilkunastu lat. Kłopoty mogą mieć tylko posiadacze zabytkowych rubinów czy neptunów. Oni będą musieli kupić nowy telewizor. Jeżeli ma odbierać sygnał wysokiej rozdzielczości HD – dzisiaj dostępny w niektórych kablówkach i na platformach satelitarnych – nie wystarczy złącze SCART. Potrzebne będą również gniazda typu HDMI lub Component. Nie ma potrzeby zapamiętywania tych nazw. Wystarczy wybrać telewizor oznaczony logo HD-ready lub full-HD. Czym się różnią?

– System HD-ready rzeczywiście odbiera sygnał HD, ale wyświetla go w niższej rozdzielczości – 1366 na 768 – podczas gdy system full-HD odwołuje się do rozdzielczości 1920 na 1080. W praktyce oznacza to, że na trzy oryginalne piksele wypadają dwa piksele w HD-ready. Różnicę można jednak wychwycić tylko na większych, np. 47-calowych, ekranach – tłumaczy Krzysztof Kouyoumdjian z Philipsa.

W praktyce telewizory HD-ready są tańsze i można je kupić za 800 – 1000 zł. Najtańsze odbiorniki full-HD są dwukrotnie droższe. Trzeba pamiętać, że kanały w jakości HD na polskiej platformie telewizji cyfrowej są sprawa sporną. Nie wiadomo, czy będą już w przyszłym roku czy dopiero w latach 2012 – 2015.

DVB-T (ang. digital terrestrial broadcasting)

– cyfrowy następca tradycyjnej analogowej telewizji, jaką teraz można odebrać za darmo przez zwykłą antenę. Cyfryzacja oznacza zwiększenie liczby kanałów z dotychczasowych siedmiu do maksymalnie 42 za kilka lat. DVB zwane bywa również DTT (ang. digital terrestrial television).

MPEG2/MPEG4

– system kodowania cyfrowej telewizji. Bardziej rozpowszechniony jest MPEG-2, ale stopniowo wypiera go nowocześniejszy MPEG-4, w którym będzie działać cyfrowa telewizja w Polsce. Odpowiednie kodowanie MPEG musi obsługiwać zewnętrzny dekoder (STB) lub telewizor.

Set-top-box (stb

) – urządzenie, za pośrednictwem którego telewizor może odbierać sygnał cyfrowej telewizji różnego typu. Będzie niezbędny dla widzów, których telewizor samodzielnie nie odbiera cyfrowego sygnału.

multipleks

– zakres częstotliwości radiowych, w których nadawane będą cyfrowe kanały telewizyjne. Nazwa pochodzi stąd, że dzięki cyfryzacji w tym zakresie częstotliwości zamiast jednego kanału analogowego można nadawać siedem – osiem kanałów cyfrowych. Docelowo mówi się o sześciu multipleksach telewizji cyfrowej.

HD (ang. high definition)

– system telewizji wysokiej rozdzielczości, dzięki któremu obraz jest dokładniejszy i bardziej naturalny.

hd-ready

– oznaczenie telewizora przystosowanego do odbierania programu telewizyjnego w jakości HD, ale w rozdzielczości 720 linii w pionie, i z określoną częstotliwością odświeżania obrazu. Oznacza to jakość obrazu nieco gorszą od standardu full-HD. Niektóre telewizory bez logo HD-ready i tak obsługują ten standard.

full-hd

– oznaczenie telewizora przystosowanego do odbierania programu telewizyjnego w jakości HD w rozdzielczości 1080 linii w pionie, czyli lepszej jakości niż HD-ready.