[b]Brzmi obco.[/b]

W większości polskich ogrodów widać upodobanie ich właścicieli do strzyżonego trawnika obsadzonego tujami i strojnych rabatek. Ogrodu uporządkowanego. Nie mam nic przeciwko takiemu sposobowi zagospodarowania przestrzeni, ale w Polsce doszło do uniformizacji. Pomijany jest kontekst miejsca – uwarunkowania kulturowe czy przyrodnicze. Najgorsze, że dziś ogród w mieście niczym nie różni się od tego na wsi. Wielka szkoda, że zniknęły z krajobrazu wiejskiego ogrody, w których rosły bzy, jaśminowce, malwy, rudbekie, piwonie, przemieszane z roślinami użytkowymi, ziołami – miętą, rozmarynem czy rumiankiem.

[b]Czyżby Polacy tak polubili porządek?[/b]

Nie do końca. Na terenie wielu ogrodów można zaobserwować przestrzenny chaos i przypadkowe rozwiązania. Rzadko swoim stylem nawiązują do charakteru krajobrazu czy architektury (która często też pozostawia wiele do życzenia).

Wiele osób ma dziś potrzebę posiadania ogrodów o charakterze reprezentacyjnym, wzorowanych na angielskich czy francuskich. W polskim wydaniu jest to dywanowy trawnik, który otaczają rośliny przede wszystkim iglaste i zimozielone (świerki, tuje, jałowce, rododendrony), z „wykostkowanymi w fantazyjne wzory podjazdami i ścieżkami. Modny w świecie nurt ogrodów swobodnych, nieskrępowanych, w których ma się pełniejszy kontakt z naturą, nie jest jeszcze u nas popularny. Holendrzy czy Francuzi, mający ogromne tradycje w sztuce ogrodowej, chętnie tworzą kompozycje roślinne inspirowane dziką, spontaniczną przyrodą. U nas ten nurt dopiero się zaczyna. Gdybym zaproponowała takie rozwiązania niektórym moim inwestorom, byliby bardzo zawiedzeni.

[i]Dr inż. Elżbieta Myjak-Sokołowska jest wykładowcą na Wydziale Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu warszawskiej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, projektuje między innymi parki i ogrody[/i]